E38521

XXIV

Poniedziałek, wtorek, środa, czwartek.

Już nie mogłam wytrzymać. Bardzo chciałam znów spotkać się sam na sam Izaakiem. Podnosił mnie na duchu. To dzięki niemu nie cierpiałam tak bardzo z powodu braku rodziny. W końcu to przed sobą przyznałam, ale tak nie można. On jest moim generałem. Na pewno są tego konsekwencje. Tak w ogóle to nie wiem, czy on czuje to, co ja. Na pewno nie.
Stałam w ciemnym korytarzu przed jego drzwiami w rozterce co mam zrobić. Coś kazało mi nie pukać. Z drugiej strony bardzo, ale to bardzo chciałam z nim porozmawiać. Decyzja podjęła się sama za mnie. Drzwi rozsunęły się, a ja zamarłam. Izaak stanął w drzwiach. Wyglądał cudownie tak jak zawsze. Roztrzepane blond włosy i olśniewająco jasna cera. Ubranie tak jak zwykle wojskowo.
- Cześć. Coś się stało? - zapytał.
- No... - zacięłam się. - yyy... tak, ale w sumie to nie...
- Wejdź - przerwał moje zakłopotanie.

Powoli i niepewnie weszłam do środka. Na stoliku było rozwalone mnóstwo papierów.
- Nie przeszkadzam? - Odwróciłam się w jego stronę akurat, gdy zamykał drzwi.
- Nie, nie. - Uśmiechnął się. Podszedł do stołu i zaczął szybko chować wszystko do teczki. - Co cię tu sprowadza? - Bałam się tego pytania.
- No bo... - Szybko próbowałam coś wymyślić. - Rozbolała mnie głowa i chciałam zapytać, czy może masz jakąś tabletkę - powiedziałam na jednym tchu.

Izaak popatrzył na mnie chwilę w bezruchu ciała, jak i twarzy. Serce podskoczyło mi do gardła. Po kilku sekundach zaśmiał się.
- A tak naprawdę, po co przyszłaś?

Potarł ręką brodę. Rozgryzł mnie. Czy naprawdę widać po mnie ten stres?

Usiadł w fotelu.
- No chciałam... sobie... z tobą... porozmawiać - przerywałam.
- O czym?- Wskazał ręką na drugi fotel.
- Tak sobie. - Wzruszyłam ramionami.
- Coś się stało? - zapytał z ciekawską miną.
- Nie, nie - szybko zaprzeczyłam, a on przegryzł delikatnie wargę.
- Herbaty? - zapytał, wstając.
- Nie, dziękuję. - Usiadł.
- Na pewno wszystko dobrze?

Wstał znowu i usiadł w fotelu obok mnie. Poczułam motylki w brzuchu.
- Tak, tak. - Pokiwałam szybko głową. - Chciałam tylko porozmawiać.

Uśmiechnęłam się delikatnie.
- O czym? - Przybliżył się.
- Tak siebie. - Wzruszyłam ramionami z uśmiechem lekko zestresowana. Uśmiechnął się do mnie delikatnie.
- To, co u ciebie? Jak się czujesz? - zaczął pytać.
- W sumie to nawet dobrze. Tylko że trochę boli mnie bark. - Dotknęłam lewej strony ciała.
- Aj. Widziałem, jak upadłaś dzisiaj na treningu.
- Tak. Bolało. - Skrzywiłam się.

Izaak popatrzył na mnie swoimi pięknymi niebieskimi oczami i chwycił za rękę. Od razu poczułam motylki w brzuchu.
- Gdybyśmy byli wtedy sami. - Pogłaskał moją rękę. - Pomógłbym ci na pewno.

Przeszły mnie ciarki. Uwielbiałam to, jak tak do mnie mówił. Tak, jakby mnie podrywał, ale to przecież niemożliwe.

- Mogę ci to wynagrodzić. - Ugryzł delikatnie swoją dolną wargę. Czułam narastające we mnie emocje.
- Jak? - Czułam powoli jak się rumienie.
- Odwróć się - rozkazał z uśmiechem.

Powoli zrobiłam, co rozkazał. Swoimi dużymi dłonimi dotknął moich ramion i zaczął delikatnie je masować. Siedziałam w bezruchu, sama nie wiem dlaczego. Czułam motylki w brzuchu i lekki stres, sama nie wiem przed czym. Przecież z własnej woli tu przyszłam. Głaskał moje ramiona delikatnie tak, że przechodziły mnie ciarki. Moje serce miało ochotę wyskoczyć z moich piersi. Odwróciłam delikatnie głowę, by spojrzeć na niego. Swoją ciepłą dłonią dotknął delikatnie mojego policzka. Zatopiłam się bezgranicznie w jego błękitnych oczach. Błyszczały tak, jak by były ukryte w nich gwiazdy. Przymrużył delikatnie oczy i przybliżył się do moich ust. Gdy między nami nie było już żadnej granicy moje spięcie i stres opadły. Czułam tylko narastające motylki w brzuchu. Rozluźniłam się. Dałam się ponieść chwili. Złożył delikatny pocałunek na moich ustach, po czym odsunął się kilka centymetrów. Otworzył oczy. Patrzyłam w nie cały czas. Delikatnie usiadłam, znów skierowana w jego stronę. Położył na moim drugim policzku swoją prawą rękę. Gładził nimi moja twarz, co sprawiało, że robiło mi się bardzo gorąca.
- Jesteś taka piękna - wyszeptał, oblizując usta.

Poczułam ciepło na policzkach. Myślałam tylko o nim i o tym, że bardzo chce być tylko przy nim. Przy nim czułam się bezpieczna. Potrzebna. Znów zbliżył się do mojej twarzy. Tym razem znacznie szybciej i łapczywie wpijał się we mnie. Założyłam ręce za jego szyję i zaczęłam delikatnej bawić się jego pięknymi blond włosami. Były jedwabiście miękkie. To był zupełnie inny pocałunek niż ten z Alojzym. Czułam to. Czułam te emocje, te motylki w brzuchu, to cudowne uczucie, gdy się kogoś kochasz i jest się kochanym. Całowaliśmy się długo i namiętnie. Gdy już brakowało nam tchu. Nie chcąc tego, musieliśmy się odłączyć od siebie. Nadal głęboko oddychając, patrzyliśmy sobie w oczy.
- Chyba zwariowałem... ale chyba coś do ciebie czuję - wyszeptał. Moje ciało przeleciała fala ciepła, a serce było na skraju wytrzymania.x- Nie jesteś mi obojętna.

Po jego oczach poznałam, że mówi szczerze, więc też postanowiłam się otworzyć.
- Też coś czuje. Ja...chyba... - zawahałam się.

Izaak, widząc to, przyłożył mi delikatnie palec do ust na znak, że nie muszę nic mówić.
- Też cię chyba kocham.

Ucałował mnie w czoło. Moje serce omal nie wyskoczyło. Kochałam go chyba, a on chyba kochał mnie. Byłam najszczęśliwszą dziewczyną na tej ziemi.
- Alee... - pisnęłam. - Czy to jest...hmm... „dozwolone"? - Bardzo się o to martwiłam.
- Co dozwolone? - zdziwił się.
- No to, że my...tu... ten... -
mruczałam pod nosem.
- hmm... Ja tu ustalam zasady więc... - Z łobuzerskim uśmiechem znów ucałował moje usta.

Mimo jego zapewnień nadal miałam wątpliwości czy to jest „legalne".
- Nie ma nikogo wyżej położonego od ciebie?

Odsunęłam się od niego kawałeczek, nadal chcąc się upewnić.
- Ehhh... - westchnął, zrezygnowany biorąc w swoje ręce moje malutkie paluszki od rąk. - Są, ale daleko i mało ich interesują moje sprawy prywatne. - tłumaczył, machając głową. - Wszystko będzie dobrze.

Przytulił mnie. Poczułam jego cudowny zapach. Tak, jakby odrobinę wywietrzały, męskie perfumy.

- Tylko chyba nie chcemy plotek, co? - Odsunął mnie od siebie i popatrzył prosto w oczy.
- No, nie chcemy. - mruczałam cicho.
- Więc nie mów za dużo wszystkim, ok? - Uśmiechnął się.
- Ok. - Uśmiechnęłam się i odruchowo oblizałam usta.

Zauważył to chyba, bo w ułamku sekundy jego wzrok znalazł się na nich. Mało dyskretnie oblizał swoje. Jego prawą rękę powędrowała wzdłuż mojej talii, po czym przyciągnął mnie do siebie.