De pijn in mijn leven.. True story

#10 - Vakantie

Het is alweer herfstvakantie. Wat vliegt de tijd! Ik zat op mijn bed en schreef weer mijn frustraties eruit.

Pfff ik ben het hier zo zat. Ik wil gewoon weg. Ver weg..en dat besloot ik ook te gaan doen. Rond 17:00 liep ik de deur uit en keek niet meer achterom.

Weg van deze plek. Weg van de pijn. Weg van het verdriet. Weg van alles wat negatief is.
Ik zat in het parkje waar ik altijd zit als ik wil nadenken en tot rust wil komen.

Mijn gedachtes draaide overuren. Ik besloot Achraf maar te appen. Misschien dat dat wat helpt..

F: Hey Achraf
A: Heeyy
F: Alles goed?
A: Jaa met jou dan?
F: Ja gaat wel
A: Wat is er aan de hand?
F: Gewoon ruzie thuis
A: Pff waarom wat is er gebeurd?
F: Gewoon alles. Hij blijft hetzelfde. Hij bedreigt me om mij dood te maken en zegt erge dingen.
A: Wauw. Pff weet niet eens wat ik moet zeggen. Het komt wel goed Fadoua.

"Ja dat denk jij, maar ik geloofde niet in die komt goed.."

F: In Sha Allah wel..

Daar zat ik dan. Kijkend naar het water. Het begon al donker te worden. Voor even besefte ik dat ik weg ben gegaan. Ik begon te lopen.
Mijn telefoon ging af. Ik herkende het nummer meteen. Mijn vader belde mij. Ik negeerde het en liep verder.
Na tien minuten heeft hij zeker al 5 keer gebeld, dus besloot maar op te nemen voordat ik echt dood zou gaan. Het was onderhand al 23:50.

"Ja?" Vroeg ik geïrriteerd. "Wat ja? Begin naar huis te komen voor je zal zien. Waar ben jij?!"
"Ik kom eraan." En hing op.

"Wat ga ik thuis doen? Waarom ga ik weer naar de plek die alleen ongeluk brengt? Wat gaat hij me weer aandoen zometeen?"

Ik liep naar binnen en ging gelijk door naar mijn kamer. Hij mompelde nog wat, maar dat negeerde ik. Ik voelde me gebroken, kapot, ofja beter gezegd gewoon depressief..

Ik zag het leven niet meer zitten en ik wilde er gewoon niet meer zijn. Al deze pijn elke dag, aan wat heb ik dat verdiend?