De pijn in mijn leven.. True story

#129 - Terugblik

De dagen vlogen voorbij en ik liet alles op me afkomen. Ik had geen gevoel meer. Niks interesseerde mij meer. Als zelfs mijn vader het niet boeit hoe het met mij gaat, wat boeit de rest dan?

Dagen, weken en maanden vlogen voorbij. Ik kwam de beveiliger nog een aantal keer tegen, maar probeerde hem zoveel mogelijk te ontwijken. Soms als ik terugdenk aan wat me is overkomen, denk ik hoe dit later zal zijn.. Of ik er nog aan zal denken en hoe ik reageer wanneer ik eenmaal met mijn man ben..

Het einde van het schooljaar was in zicht. Ik ga dit jaar niet halen. Ik ben nauwelijks naar school geweest. Te veel stress en drama die op mijn pad zijn gekomen. Alhamdoelillah voor alles.❤️

Tijdens mindere tijden besef je wie real is en wie fake is. Ik heb veel mensen achter me gelaten.

Met mijn vader heb ik nauwelijks contact. Soms doet hij normaal en andere keer doet hij weer afstandelijk. Hij stuurt me nooit een bericht uit zichzelf. Of het komt van mijn kant, of het komt niet. En daarmee moet ik echt nog leren leven..

Moet ik hem dan ook geen bericht meer sturen? Hij snapt toch wel hoe moeilijk het voor mij is om hem überhaupt nog aan te spreken? Na alles? Na de bedreigingen en mishandelingen? Zowel fysiek als mentaal..

Gedachtes, gedachtes en nog eens gedachtes. Ik maak mezelf er helemaal gek mee. Soms denk ik "Waarom ben ik zo psychisch dat ik over alles 1000 keer nadenk? Waarom kan ik mensen niet vertrouwen op hun woord." Ja, omdat mensen niet te vertrouwen zijn, maar de mensen die heel dichtbij me staan, waarom lukt dat niet eens?

Ik neem het me vader echt kwalijk dat ik door hem zo ben geworden. Was dat maar anders geweest. Was het maar makkelijker geweest om alles los te laten.

Ik heb echt respect voor de mensen die alles zo makkelijk kunnen loslaten. Diep vanbinnen zit het hun natuurlijk ook dwars, maar dat is een ander verhaal.