De pijn in mijn leven.. True story

#39 - Quote

"Waar een deur zich sluit, daar opent zich een andere deur.."

Zoals de quote zegt, waar een deur zich sluit, daar opent zich een andere deur.
Een maandje later, net voor mijn verjaardag. Halverwege de maand maart.

Ik liep naar de bus toe om te gaan sporten samen met mijn nicht. Ik liep de roltrap op naar boven van de trein naar de bussen. Totdat ik oog in oog kwam te staan met een jongen die me verbaasd aankeek. Zowat geshockeerd..

Ehh.. Wat is er nu weer aan de hand? Zit me hoofddoek scheef ofzo?
Ik dacht altijd negatief, dus bij deze.

Ik liep gauw door totdat ik iemand naast me zag rennen en stilstond voor me neus. Uhm wat doet hij?

Jongen: Hey mag ik je wat vragen?
Fadoua: Nee sorry heb haast
Jongen: Aub wollah is heel kort
Fadoua: wat is er?
Jongen: mag ik je nr?
Fadoua: nee.

Ondertussen liep ik gewoon door. Ik ga niet midden op het station stilstaan voor hem. Daarnaast was het erg druk.

Jongen: aub wollah neem mijn nummer dan. Ik kom niet van hier als je dat denkt.
Fadoua: Ja ik wel dus wil je weggaan voordat ik iemand tegen kom?
Jongen: oh, ja is goed noteer eerst mijn nummer.

Ugh ik wilde niet meer problemen veroorzaken dus had ik snel zijn nummer genoteerd en liep gauw door.

"WEL BELLEN HE?!" Hoorde ik hem nog roepen..

Ik trilde nog van angst en liep gauw door naar de bus. Pfff, laat me even alle frustratie eruit sporten.

Het feit dat mijn ouders nog steeds uit elkaar zijn doet me pijn en maakt me gek. Ik heb namelijk nog hoop dat het goed komt door bepaalde mensen die dat tegen mij zeggen, maar als ze dat niet zouden zeggen was mijn hoop al weg.. Maar nee, zij moeten die valse hoop nog naar boven brengen..

Het doet echt pijn.. Ik weet dat ik er dua voor heb gedaan en dat het uiteindelijk na een paar jaar is uitgekomen, maar dit is niet wat ik wilde?

Elke dag je vader huilend aantreffen tijdens zijn gebed..
Elke dag proberen met je moeder te praten om terug te gaan, maar ze wilt niet..

Wat heb ik gedaan? Is dit wel mijn schuld of is het mektab? Al die gedachtes maken me gek..

Eenmaal op de sportschool aangekomen vertelde ik me nicht meteen wat er was gebeurd. We praatte wat bij en ondertussen zaten we op de loopband. Nou, we zaten niet natuurlijk maar goed.😂

Na 2 uurtjes te hebben gesport gingen we naar huis. Ik nam afscheid en pakte de bus naar huis. Welk huis van de twee? Kan ik dat andere wel een huis noemen? Het voelt niet als thuis, dat andere ook niet.. Maar...

Alhamdoulillah 3ala kouli 7al..💙