De pijn in mijn leven.. True story

#97 - Painful moments

De toetsweken waren eindelijk voorbij. Ik had er een goed gevoel over, maar altijd wanneer je er een goed gevoel over hebt dan wordt het tegendeel bewezen.

Ik was onderhand al 3 weken bij mijn moeder thuis. Normaal doen Asmae en ik week om week. Een week bij onze vader en de andere week bij onze moeder.

Ik besef eigenlijk nog steeds niet dat het echt klaar is. Het voelt heel anders en apart, maar het is zoals het is.. We kunnen er niks aan veranderen.

Het moment dat ik naar me vader zal gaan zullen de 100 vragen weer komen of het goed zou kunnen komen tussen hun en dat ontwijk ik. Vooral nu..

Ze heeft contact met een andere man en ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Het is zo snel.. het is niet lang geleden of het lijkt alleen maar zo, omdat ze er eigenlijk al jarenlang klaar mee was..

Ik voelde me de laatste weken depressief en zit niet lekker in me vel. Ik weet niet hoe ik met bepaalde situaties om moet gaan. Ik wil er het liefst helemaal niet meer zijn, maar dat is geen optie.

Soms wil ik weg, al is het maar voor even
Voor even om de pijn te vergeten
Te vergeten wat me allemaal dwars zit
Het is niet mogelijk
Dit leven is hard
Er is geen uitweg
Strijden is me enige kracht..

Ik zag een scherp voorwerp in me laatje. Zal ik..? Waarom niet? Wat heb ik te verliezen? Helemaal niks..

Ik pakte het scherpe voorwerp en legde het neer op mijn arm. Ik ging voorzichtig met het scherpe voorwerp naar de andere kant van me arm. Er gebeurde niks, je zag alleen een schrammetje zonder bloed.

Ik dacht aan alle pijnlijke momenten in mijn leven..
De onterechte klappen van me vader. De scheiding van me ouders. De rare jongens die ik tegenkom. De aanranding.

Alles en het werd me teveel.. ik wil echt niet meer verder. Als dit me allemaal al is overkomen op 20 jarige leeftijd. Wat staat me dan nog te wachten?

Ik kan en wil niet meer verder. Ik drukte het scherpte voorwerp steviger in me arm en ging wederom naar de andere kant van me arm. Dit keer vaker en steeds dieper. Ik zag bloed, veel bloed.. druppels bloed.

Ik pakte het verband en deed het eromheen. Ik weet nu 100% zeker dat ik echt hulp nodig heb, maar alsnog kan ik het niet. Ik wil het niet en ik kan het niet. Ik wil rust. Dat is het enige wat ik wil.

Dat gevoel wanneer je opstaat en hoopt dat je het eigenlijk niet zou overleven. Dat gevoel wanneer je wakker bent en denkt waarom nog een dag? Dat gevoel wanneer je zelf niet meer weet wat je met je leven moet. Dat moment dat je alles wil laten zitten, maar weet dat opgeven geen optie is..

Dat moment dat je gewoon wil slapen, omdat dat je enige uitweg is..