De pijn in mijn leven.. True story

#71 - Tranen

Tranen
Tranen van verdriet
Tranen van de pijn
Tranen van de vragen waarom dit zo hoort te zijn..

Dat moment dat het onmogelijk is om je pijn te verwoorden of te beschrijven..

Dat gevoel diep vanbinnen.
Dat gevoel dat je er niet uit komt.
Dat gevoel van depressie.
Dat gevoel dat niemand je begrijpt.

Dat pijnlijke gevoel.. wanneer je er alleen voor staat.

Hoe lang blijft dit nog door gaan? Hoe lang sta ik er nog alleen voor? Kan ik niet gewoon weggaan? Van alles?

😞

Met dit gevoel stond ik op. Mijn dag begon al meteen fuckedup en ik had ook totaal geen zin in iets. Iedere keer weer van het ene huis naar het andere huis. Iedere keer weer de preken en gezeik aan te horen van de één en vervolgens weer van de ander.

Ik praat totaal niet over de scheiding van mijn ouders, terwijl het me diep vanbinnen helemaal kapot maakt..

Ik bleef in me bed liggen en probeerde direct weer terug te gaan slapen, want had toch geen zin in iemand..😔

Shit, wat?! Ik moest werken en ik ben het helemaal vergeten.

Ik stond snel op en deed alles met haast. Eenmaal op het werk aangekomen deed ik mijn ding en vervolgens ging ik weer naar huis.

Weet je wat? Ik ben te depressief om überhaupt deze vakantie mijn tijd te verspillen aan werk. Ik neem gewoon ontslag.

Ik stuurde een mail naar mijn werkgever met mijn ontslag daarin. Hij was er niet blij mes, maar dat interesseerde me niet. Ik was te depressief en kan dit gevoel niet aan.

Sommige mensen denken altijd dat iemand met een depressie overdrijft en dat diegene gewoon leuke dingen moet doen, zodat de depressie over gaat. Ze beseffen niet dat dat een "dipje" inhoud. Een depressie gaat zeker niet zo snel voorbij en al helemaal niet door even "leuke dingen" te doen.🙄

Nasser en ik hadden zoals gewoonlijk weer eens ruzie, dus met hem praatte ik ook niet.
Wat is liefde toch deprimerend, alsof het niet erger kon..😔