De pijn in mijn leven.. True story

#90 - 'Jongen van het station'

Dagen vlogen voorbij. Ik hoopte op de een of andere manier om hem weer tegen te komen, maar ook weer niet.
Na een lange dag studeren ging ik naar huis. Ik zit te wachten op mijn trein. Ik heb oortjes in en kan niet wachten tot ik thuis ben.
Ik leunde tegen een paal aan en me gedachtes vlogen alle kanten op.
Opeens word ik van achter door iemand vastgepakt. Ik draaide me om en zag een arm met een zwarte jas.. ja, dat is de jongen van het station weer.
Fadoua: hey jij weer
Jongen: heeyy hoe isie dan
Fadoua: ja goed met jou
Jongen: ja ook goed
Fadoua: okee..
Jongen: kom we pakken deze trein snel
Fadoua: nee wat moet ik met deze trein. Gaat de andere kant op
Jongen: jaa dan kunnen we rustig praten
Fadoua: nee kan ook hier. Kijk daar verderop zijn bankjes
Jongen: oke is goed
Fadoua: hoe heet je eigenlijk?
Jongen: Mounir jij?
Fadoua: Fadoua
Jongen: Mooie naam
Fadoua: dankjewell

We lopen richting de bankjes. Ik draaide me nog een keer om of niemand er was die ik ken. Aangezien iedereen maar al te graag roddels verzint alsof het niks is.
Ik zag niemand. We gingen zitten en praten. Over school, werk, dagelijks leven etc etc etc.

Hij was er, maar ik hoopte dat jij er was..
Hij was er, maar ik deed alsof jij het was..
Hij was er, maar ik dacht alleen aan jou..
Hij was er, maar mijn hart zit bij jou..
Hij was er, maar ik? Ik was er niet..

Nadat we een uur hebben gepraat vond ik het wel genoeg. We hadden elkaars Snapchat uitgewisseld. Ik wilde naar huis. Ik ging de eerst volgende trein in. Hij wilde nog een knuffel voor afscheid en kwam dichtbij.. ik duwde hem van me af. "Deze fase zijn we nog niet beland."

Ik haat het als jongens zo snel die handtastelijk gedoe willen doen. Ik haat het als ze dat überhaupt willen doen. Ze weten toch dat het niet hoort of ben ik gek? Interesseert het ze niet?

Ik zat in de trein en geen 5 minuten later kreeg ik een melding van Snapchat.
Hij was het.. tijdens het gesprek op het bankje appte ik Halima ook meteen dat ik hem weer was tegengekomen en dat we in gesprek waren.
Ik hield haar telkens op de hoogte van alles.

Iets wat ik normaal bij me andere vriendin zou doen, maar die tijd is verleden tijd.

Nadat we hadden gesproken op Snapchat bleven we de komende dagen gewoon nog praten. Het was zondagavond en hij vroeg wat ik morgen zou doen. Ik vertelde dat ik al een hele planning had aangezien het mijn verjaardag is.

Mounir: neejoh waarom heb je niks gezegd? We gaan sws uit eten dan
Fadoua: nee heb al hele planning sorry
Mounir: ahw oke. Genoeg andere dagen mops.
Fadoua: Insha Allah
Mounir: Amien

We praatte weer verder en het was bijna 00:00.
Het voelde anders.. dit jaar was ik sws niet zo erg met mijn verjaardag bezig. Puur omdat het niks meer is. Niet dat we het ooit vierde thuis, maar ook sinds mijn ouders gescheiden zijn.. het voelt niet meer hetzelfde..