De pijn in mijn leven.. True story

#30 - November

De rest van de weken waren hectisch. Veel ruzie en discussies elke dag. Het was alweer November.

"Fadoua kom is" riep mama
"Ja mama, wat is er?"
Mama: Ik heb een huis gevonden!
Fadoua: eh.. Ehm.. Mama wil je dit echt? Hij is toch veranderd tegenover jou?
Mama: Fadoua ik ga niet in discussie! Ik heb je gezegd dat het niet meer gaat, klaar!
Fadoua: Okee rustig maar wejo..

Nu is het dus gewoon officieel? Ze heeft een huis? Wauw hoe moeilijk gaat dit wel niet worden?

Ik appte Amir om het nieuws te vertellen. Ik moest mijn hart luchten en mijn tranen laten gaan..

"Amir het is officieel.. Ze heeft een huis"
"Neee Fadoua, zo snel? Pfff misschien komt het nog goed, je weet maar nooit!"

Ik geloof niet in die "komt goed". Iedereen zegt altijd komt goed, maar het is alleen maar erger geworden..

-

Ik kwam thuis van een lange stagedag. Hehe eindelijk even alleen thuis. Rust alles. Laat me de kans grijpen.

Niet veel later hoorde ik iemand thuis komen.
"Daar gaat me rust.." En daar ging mijn rust letterlijk..

Mijn vader kwam thuis en vroeg gelijk geïrriteerd aan mij waar Asmae was.

"Ja weet ik veel, school ofzo"
Papa: ja je moet weten het is je zus. Waar is je moeder?
Fadoua: Jaa weet ik veel ik praat toch niet met haar ?!

Ik zag de woede stijgen bij mijn vader.. Dit gaat niet goed komen.. Ik deed al paar stappen naar achter..

"ZIE JE? DAT IS HET PROBLEEM MET JULLIE. JULLIE PRATEN NIET MET ELKAAR! DOOR JOU GEBEURT DIT. ALTIJD IN JE KAMER , NIET PRATEN MET ZE NIKS.."

"Wauw.. Geeft hij me nou echt de schuld van de aankomende scheiding? Ik?"

Hij maakte me boos en ik reageerde zonder erbij na te denken..

"JA MOET JIJ ZO NODIG ZEGGEN. JIJ BENT GEEN GOEIE VADER EN MAN GEWEEST. MISSCHIEN IS DAT DE REDEN!"

Ik sloot de deur snel en draaide de sleutel om. Tot mijn verbazing vloog de deur open. Huh? Ik had hem toch op slot gedraaid?
Ik was even vergeten wat voor kracht deze man had..

Ik stapte angstig naar achter.. Wat zou er nu weer gebeuren? Weer klappen? Alsof het erger kan.
Ik kon niet meer verder naar achter lopen, ik was namelijk al bij mijn bed. Ik viel op mn bed en daar begon het..

"WAT ZEI JE? HERHAAL DAT NOG EENS? RESPECTLOOS TEGEN JE VADER PRATEN? JE KAN HELEMAAL NIKS"

De rest volgde ik niet meer.. Al die woorden was ik zat.. Wanneer word ik bevrijd van deze drama?

Die angst die ik voelde herinner ik me tot de dag van vandaag nog.. Hij liep boos weg en liet mij daar angstig achter met tranen in mijn ogen..

Ik keek naar de deur en ik zag dat het slot gewoon helemaal kapot was en eruit getrokken was.

"Hoe ga ik nu nog slapen? Of ja eigenlijk was ik dus sws niet veilig aangezien hij de deur kapot kon maken, maar alsnog voel ik me nu helemaal niet veilig.."

Met tranen in mijn ogen lag ik op bed..
Wanneer is deze tijd voorbij?
Wanneer zal ik stoppen met lijden?
Wanneer word ik gelukkig?
Wanneer zal alles goed komen?
Wanneer zal mijn dua verhoord worden?
Wanneer is deze tijd verleden tijd?

Ik zag een appje van Amir en reageerde erop, waarop hij direct reageerde met "wat is er"
Hij merkt altijd dat er iets is, ook al zeg ik er niks over.

Ik wilde het er niet over hebben dus vertelde dat er niks was, maar hij kent me langer dan vandaag en dwong me te zeggen wat er was..
Ik hou echt van hem, als broer, hij is er altijd voor me..😔❤️

Ik vertelde hem wat er zojuist is gebeurd en stuurde een foto van de deur en het slot dat kapot is.

"WAAAAT?! Ik maak me echt zorgen om jou wollah..
Waarom deed hij dit?
Zeker omdat je 'grote mond' gaf?"
"Jaa daarom idd.. Amir ik wil hier echt weg.. Wollah ik wil hier niet meer zijn.."

Met die gedachtes en pijn besloot ik snel te vluchten naar buiten.. Maar waar naartoe? Dat is de vraag..💭