De pijn in mijn leven.. True story

#98 - Tegenslag

Het was tijd om naar mijn vader te gaan. Ik pakte mijn spullen in. Hele tas zit weer vol. Dit is het moment wat ik het meest haat. Het sjouwen met spullen heen en weer en het ergste is als je iets vergeet bij de ander wat je nodig had.

Eenmaal bij me vader thuis aangekomen liep ik meteen door naar me kamer. Ik legde me spullen neer en ging naar me vader.

Fadoua: salaam, alles goed?
Papa: salaam, hmdl met jou?
Fadoua: hmdl

Het was stil.. Dit soort momenten haat ik dus ook. Ik wilde vragen of we nog op vakantie gaan dit jaar, maar zag dat hij een beetje afwezig/chagrijnig/geïrriteerd is..
Ik waagde er gewoon op..

Fadoua: gaan we naar Marokko dit jaar?
Papa: nee wat moeten we daar doen?
Fadoua: vakantie?
Papa: nee..

Mijn irritatie steeg, maar ik probeerde me rustig te houden..

Papa: trouwens hé..
Fadoua: jaa?
Papa: je tante ligt in het ziekenhuis. Het gaat heel slecht met haar, misschien haalt ze het dit keer niet..
Ik was stil.. ik wist niet wat ik moest zeggen..
Fadoua: Wat heeft ze dan? Waar ligt ze? Hoe? Wat is er gebeurd??
Papa: ze doet niks meer, ze beweegt niet, ze ziet niet..
Fadoua: ligt ze in coma?
Papa: ja zoiets

Ik was in shock.. ik voelde de pijn in mijn hart. Ik zag dat mijn vader emotioneel werd en tranen kreeg. Ondanks alles wat hij me heeft aangedaan kon ik hem niet zo aanzien. Ik kreeg zelf ook tranen en moest huilen, maar ik hield me in.. ik probeerde me sterk te houden..

Ik voelde een brok in me keel. Het leek alsof iemand me keel helemaal dichtkneep en ik begon wazig te zien en ik weet wat dat betekend.. ik ga weer flauwvallen. Ik wilde niet dat hij dat zou zien, want dan zou hij nog meer stressen..

Fadoua: ik zal dua voor haar doen..

Mijn vader knikte van "is goed" en ik liep snel naar me kamer. Ik hield het niet meer en viel op mijn bed..

Na 5 minuten ging het weer een beetje, maar toen kwam het besef en barste ik in tranen..
De pijn voelde ik recht in m'n hart..
Ondanks dat we geen goeie band hebben met de familie ben ik haar wel telkens komen bezoeken in het ziekenhuis..

"Ya Rabbi genees haar. Allahie shafieha. Allahoema Ameen.."

Zo bleef ik Dua doen. Ik was afwezig. Ik wist niet meer wat ik moest doen, denken of zeggen.. Waarom? Ya Allah waarom?

Ik weet het allemaal niet meer. Ik ben hopeloos, sprakeloos en vooral machteloos.. Als ik nou iets kon doen..

Ik had me laptop afgesloten, want heb nu totaal geen zin en geen motivatie om iets te doen voor school. Zelfs serie kijken zou me niet meer blij kunnen maken of kunnen afleiden. Ik deed Koran op en ging liggen op bed. Ik dacht na.. het enige wat ik deed was nadenken..

Er kwam geen einde aan.. totdat ik in slaap viel.💭