De pijn in mijn leven.. True story

#32 - Feelings

Ik stond de volgende ochtend op met gemengde gevoelens. Het was tijd om naar school te gaan.😒

Vermoeid stond ik op en maakte mezelf klaar. Eenmaal op school aangekomen begon het weer.. Focus en concentratie was ver te zoeken en mijn gedachtes gingen volop in beweging. "Hier wordt een mens toch gek van? Dat denken elke keer?"

Ik zat in het olc omdat we een opdracht moesten maken, maar ik keek daarentegen naar buiten. Ik zag hoe de regendruppels het raam raakte en hoe bewolkt en donker het was buiten.. Het weer voelde precies met mij mee..

"Fadoua? Fadoua?! FADOUA!"

Geschrokken keek ik op. Wejo waarom gelijk zo schreeuwen alles?

"Fadoua gaat het wel?" Vroeg Safouan, mijn klasgenoot.
"Jawel alhamdoulillah.." Reageerde ik droog en ging verder met nadenken..

Hoe zal het zijn? Zonder een vader in huis? Zoveel zal er niet veranderen, want nu is hij er toch ook niet. Hij is er wel, maar hij is er niet.. Pfff het zal sws wel moeilijk worden.. Ook al haat ik hem. Is dit echt allemaal mijn schuld?

"Fadoua kom we moeten terug de les in." Zei Safouan.
"Is goed, ik kom eraan." Ik besef nu pas dat ik zojuist niks heb gemaakt, maarja wat maakt het uit. Heb wel andere dingen aan me hoofd. Ergste is dat het mijn examenjaar is, maar zelfs dat boeit mij niet eens meer.😒

-

De dagen vlogen voorbij. Het was alweer 22 november. De dag waarop mijn moeder haar sleutels kreeg.. De sleutels van het nieuwe huis.. Ze was zo blij, zo blij heb ik haar nog nooit gezien.. Was ze echt zo ongelukkig? Is he echt mijn schuld zoals hij zegt?

Dat weekend gingen we meteen aan de slag met het huis verven etc. Alleen zo ver kwamen we niet. Ik appte mensen in mijn lijst om te vragen of ze een schilder kennen. Ik kreeg direct een antwoord van Hamid. Ik heb 2 jaar met Hamid in de klas gezeten. Daarnaast is hij een kennis van ons. Hij zei dat hij wel iemand kende en gaf zijn naam. Vervolgens zei hij "je vader kent hem goed" die zin deed pijn.. Want het moet iemand zijn die me vader juist niet kent.. En, het is dus echt gewoon officieel? Ik besef het totaal niet..

Ik probeerde het huis verder te schilderen, mijn kamer was bijna klaar. Ik was diep in gedachtes..

Dagen vliegen voorbij.
Je kijkt naar de lucht,
Je kijkt naar jouw positie,
Je kijkt naar 2 jaar terug,
En dan besef je, nu pas ga je beseffen,
Nu, nu, nu, op dit moment
Op dit moment...

Dagen vliegen voorbij
Ik kan niet kijken van de zijkant.
Soms raak je even iemand kwijt,
Maar ik heb nergens spijt van.
Maar wie staat er aan je zij?
En wie vecht er met je mee tot het eind dan?
Dagen vliegen voorbij,
We vechten tegen de klok, het is een strijd man..

Ik keek uit het raam. Mijn raam, in mijn nieuwe kamer.. Ik keek naar de lucht, het was donker. Net als mijn hart..

Ik voelde de tranen opkomen.. Ik liet ze hun gang gaan, want tegenstribbelen werkt toch niet..😪