De pijn in mijn leven.. True story

#118 - Get up

Ik schrok wakker van het gebonk op de deur.
Mama: Yallah wesh denk je heet water kost geen geld?!
Fadoua: jaaaa ik kom eraan

Wat is er gebeurd? Waar ben ik? Hoe lang zit ik hier al?? Waarom kan ik me niks herinneren?

Ik stapte de douche uit en ging naar mijn kamer. Ik lag op mijn bed en zag een gemiste oproep.

'Onbekend'

Ik kreeg opeens flashbacks van alles wat er zojuist was gebeurd. Aan zijn laatste woorden..
Ik kreeg tranen in mijn ogen..

Ik deed mijn pyjama aan en ging in bed liggen.
Wat haat ik dit gevoel zeg.

Met zulke gedachtes viel ik in een diepe slaap...

De volgende ochtend stond ik op. Nieuwe dag, nieuwe kansen. Ik ging mezelf opfrissen en was onderweg naar mijn werk. Ik had er totaal geen zin in, maar ik heb geen keus.

Eenmaal op het werk aangekomen liep ik naar binnen en ging me wederom omkleden. Ik liep de winkel in en ging achter balie staan. Nou dit wordt een lange dag.

Er liep een beveiliger langs die sigaretten wilde halen. Hij kwam naar me toe en praatte Marokkaans / Arabisch tegen me. Ik gaf hem zijn sigaretten en deed gewoon normaal. Ik wil over Nasser heenkomen, maar ik ben over het algemeen erg sociaal tegenover anderen.

Ik praatte even met hem. Hij vroeg waar ik vandaan kwam en hoe ik heette. We hadden het over zijn afkomst en naam. Hij is dus helemaal geen Marokkaan, maar Turks. Haha ik zei nog altijd dat ik Turken haat en nooit met een Turk zou eindigen..😅

We bleven praten, totdat er teveel klanten aan de balie kwamen. Hij zei "ik spreek je nog wel" en liep weg.

Ik stond er niet bij stil en ging verder me mijn werk. Nadat ik klaar was en begon met schoonmaken kwam hij weer de winkel in.

Beveiliger: heyhey
Fadoua: Hey
Beveiliger: Bijna klaar?
Fadoua: Ja gelukkig wel en jij?
Beveiliger: Nee ik mag nog door tot half 11
Fadoua: succes haha

Ik ging verder met schoonmaken en begon met afronden. Hij lachte naar me en liep weg.

Het is al 21:00 uur. Ik sloot de winkel af en liep naar het station. Ik hoorde iets achter me. Ik draaide me geschrokken om. Huh? Er is niemand?

Ik liep snel door en begon weer paranoia te worden. Stel dat Nasser het is? Stel dat hij me nooit meer met rust zal laten? Hij is wel zo psychisch dat hij me zal stalken. Heeft hij eerder al geflikt.

Ik haat deze angst. Dit gevoel. Kan er geen één dag voorbij gaan zonder drama elke keer.

Eenmaal in de trein begon ik weer na te denken.
Ik probeer zo positief te zijn, maar het lukt me niet. Er is elke dag wel weer iets aan de hand. Ik kan er niet meer tegen. Ik haat dit gevoel zo erg. Ik wil dit gewoon niet meer.. ik wil niet terugkeren in een depressie. Ik haat dit.

Ik begon emotioneel te worden en veegde me tranen weg.. ik kan niet wachten tot ik weer in mijn bed lig.😔