De pijn in mijn leven.. True story

#128 - Day after day

De dagen vlogen voorbij. De vakantie vloog voorbij. Ik was heel de vakantie ziek en lag alleen maar in bed. Denk je eindelijk je rust te kunnen pakken, wordt je ook nog eens ziek.

Terug in Nederland was het al meteen tijd voor de toetsweek. De stress begon te stijgen. De slapeloze nachten zijn weer begonnen. RedBull inslaan en doorgaan.

Ik had zoveel gewerkt dat ik school langs liet liggen. Tijdens het studeren wist ik bij mezelf al dat dit het niet zou worden. Het is teveel en ik loop teveel achter. Dit wordt een zware herkansing en dan mag ik blij zijn als ik die wel haal.

De winter komt eraan. De koude dagen zijn begonnen. De vroege donkere avonden zijn begonnen. De depressieve dagen beginnen te komen. Ben ik de enige die altijd zo depressief is in de winter? Alles komt dan naar boven. Al die negatieve dingen.

Ik liet mijn schoolspullen liggen op mijn bureau en ging in mijn bed liggen. Dit wordt het niet. Ik dwaal nu al af in gedachtes.

Het is bijna twee jaar geleden dat mijn ouders gescheiden zijn.. Het lijkt net alsof het gister was. Het is allemaal zo vers. Ik begreep mensen nooit die zeiden dat een scheiding moeilijk is. Vooral niet omdat ik geen band heb met mijn vader. Dan zou het allemaal makkelijker moeten zijn toch? Of maakt dat het juist nog erger?

In dit geval was het dus nog erger en ik had dat niet verwacht. Hierdoor kwam de klap nog harder aan. Vooral toen hij me uit huis had gezet..
Sindsdien is het eigenlijk ook al klaar en is het contact volledig beschadigd. Hoe kan iemand zijn dochter uit huis zetten om 11 uur 's avonds?

Ik voelde de tranen weer opkomen. Ik voelde mijn hart breken in stukken. Boeit het hem wel hoe het met mij gaat? Dit gevoel is gewoon moeilijk te beschrijven. Je hebt een vader die fysiek wel aanwezig was, maar mentaal niet. Geen contact, geen connectie.

Ik besloot hem te appen, want deze vragen maken me gek.

Fadoua: Salaam, alles goed?
Papa: Salaam. Lhamdoelilah met jou
Fadoua: Ja hmdl

Hij liet me op blauw en ging offline.
Serieus? Is dit het enige wat hij kwijt kan?
Ik liet het er niet bij zitten en ging verder appen..

Fadoua: heb je niks te zeggen? Ik merk dat ik altijd moeten appen om te vragen hoe het gaat. Jij vraagt het nooit
Papa: ik heb niks te zeggen
Fadoua: oke dus het interesseert jou niet hoe het met mij gaat?
Papa: ik vroeg toch met jou?
Fadoua: ja alleen omdat ik appte
Papa: jij hoort mij te appen
Fadoua: het moet van twee kanten komen

Ondertussen vloeide de tranen over mijn wangen. Besef gewoon die harteloze reacties. Het interesseert hem precies niks hoe het met mij gaat.

Papa: nee moet van jou komen. Ik ben de vader. Jij moet vragen hoe het gaat

Ken je dat wanneer je een reactie wilt geven, maar denkt "nee laat maar dit gaat uit de hand lopen".
Dat had ik dus nu. Ik wilde zo graag zeggen "oh ben jij de vader?" Maar ik hield me in..