De pijn in mijn leven.. True story

#96 - The call 📞

De avond was aangebroken. Ik keek er naar uit om Nasser te bellen. Om zijn stem te horen. Zijn grapjes en praatjes. Zijn lieve woorden..

Nasser: ja hallo
Fadoua: hey..
Nasser: hoe gaat het?
Fadoua: alhamdoulillah met jou?
Nasser: ja alhamdoulillah goed
Fadoua: mooi
Nasser: ewa wat doe je
Fadoua: niks was net aan het leren voor toetsweek
Nasser: oh oké. Moge Allah je helpen
Fadoua: Ameen dankjewel

Zo bleven we verder praten over van alles en nog wat. Voor even voelde het vertrouwd. Voor even voelde het net als eerst. Voor even was dat gevoel terug, totdat ik besefte dat dit maar weer voor eventjes zal duren. Maximaal deze avond en morgen zal hij weer de chagrijnige Nasser zijn die opeens veranderd.

De volgende ochtend werd ik wakker met een vies gevoel. Ik moet vandaag namelijk de hele dag gaan strijden voor de toetsweken die eraan komen. Plus Nasser zal weer raar gaan doen, daar ken ik hem nu namelijk te goed voor.

Ik belde hem in de hoop dat hij toch normaal zou doen...
Nasser: ja hallo?
Fadoua: hey..
Nasser: hallo??
Fadoua: hey zei ik?
Nasser: ja ik ben even op een afspraak bel me straks ofzo. Doei.

En hij hing op.. zoals verwacht. Wat haat ik dit van hem. Die stemmingswisselingen die hij heeft. De ene dag is het goed en de andere dag is het opeens weer alsof we ruzie hebben. Ik snap hem niet meer..
Hij speelt gewoon met mijn gevoelens en hij maakt misbruik van me. Het ergste is dat ik het keer op keer toelaat. Ik kan hem niet laten gaan en ik kan hem niet vergeten. Ik snap niet waarom..

Hij stimuleert mijn depressie alleen maar meer.. ken je dat gevoel dat je alles zat bent? Dat je weg wilt, maar niet weet waar je heen moet of kan? Dat je weg wilt, maar weet dat het onmogelijk is? Dat je gewoon een vliegtuig wil pakken en weg wilt gaan, ver ver ver weg..?
Dat gevoel heb ik dagelijks. Ik voel me opgesloten en gevangen.

De situatie tussen mijn ouders zal ook niet meer goed komen.. ene keer in dit huis verblijven en de andere keer in dat andere huis, dat maakt me ook helemaal gek. Ik wil gewoon op mezelf wonen. Geen stress met het verplaatsen van dingen. Geen stress van andere mensen. Gewoon me eigen plek. Me eigen huis..

Ik besloot maar te gaan leren, want met al dat nadenken schiet ik ook niks op. Ik drukte op FaceTime met Halima om te vragen waar zij was met leren.

Halima: wollah ik kan gewoon niet meer. Ben het zo zat.
Fadoua: ja wat dacht je van mij. Wollah wil gewoon stoppen met school
Halima: ja kijk ons strijden, eindstand halen we toch onvoldoende
Fadoua: precies dat dus. Wollah weet niet waar ik mee bezig ben, maar wil gewoon slapen.

Ik liet haar al mijn blikjes zien van RedBull. Ze schrok zich kapot, maar ik neem het haar ook niet kwalijk. Het waren er letterlijk een stuk of 20.

It's gonna be a long period.