De pijn in mijn leven.. True story

#67 - The Fight

We keken naar achter en zagen mijn ouders ruzie met elkaar maken.

Menen ze deze? Zelfs op mijn uitreiking word mij één gezellige dag niet eens gegund???

Mijn blijdschap was direct weg, maar dat probeerde ik te verbergen. De docent ging een speech houden. Vervolgens werd er wat muziek gedraaid en ging ieder zijn lokaal in om de diploma's te onderteken!😍🎓

We liepen de trap op en Nadia en ik namen vooraan plaats. Meer dan de helft was al geweest en toen was ik aan de beurt!

Met trillende handen en benen liep ik naar voren, wat was dit awkward zeg..😂

Ik nam plaats en mijn slb-er vertelde een verhaaltje over hoe ik in het begin was en hoe ik nu ben. Haha, zo raar om dat terug te horen.

Ik mocht eindstand mijn diploma ondertekenen. Ik trilde helemaal. Mijn slb-er fluisterde en vroeg of ik door ga naar het HBO. Ik vertelde dat ik al was aangenomen.

Slb-er: Mensen!! Er wordt net in mijn oor gefluisterd dat ze doorgaat naar het HBO!

Iedereen klapte en juichte. Wauw, wat een goed gevoel.😍🎓🙈

Nadat ik mijn diploma's had ondertekend, kreeg ik cadeautjes van mijn slb-er en hij gaf me een hand. Ik bedankte hem en nam weer plaats. Iedereen klapte weer.🙈

Nadat iedereen was geweest en het tijd was om te gaan, sprak ik mijn slb-er aan. Ik gaf hem de bos bloemen en zijn cadeautjes. Ik bedankte hem voor alles en zo praatte we nog eventjes.

Ik ga hem missen. Hij was altijd zo lief en behulpzaam. Als je ergens mee zat dan hielp hij je er gewoon doorheen..

We liepen naar beneden en ik wachtte op de rest om afscheid te nemen. Wederom begon de ruzie en irritatie. Me moeder liep weg en daar stonden we dan..

Wauw, moesten ze echt deze dag verpesten gewoon? Precies vandaag?!

Ik probeerde die negativiteit van me af te zetten en te genieten van de laatste momenten. Ik nam afscheid van iedereen en toen gingen we naar huis, Nadia reed weer met ons mee terug.

Eenmaal thuis aangekomen ging Nadia naar haar huis en liepen we naar de deur. Daar kwamen we een vieze buurman van ons tegen. Hij zat zo te kijken en op dat moment boeide het mij niet dat mijn vader er stond, maar ik was echt alles zat.

"WAT KIJK JE?! KUN JE HET ZIEN? Kijk voor je ofzo. Viezerik!!"

Mijn vader hoorde het, die buurman hoorde het en mijn zus hoorde het, maar niemand zei wat. Iedereen was stil.. Alleen ik uitte me frustratie. Wat een rotdag hey. Tfoe.

Over 10 minuten was het tijd om te eten. De laatste iftar van de Ramadan is aangebroken. Asmae en ik rende naar de winkel die over 5 minuten zou sluiten. We hadden het net gehaald. We deden gewoon rustig aan en rekende alles af.

Daar kwam ik Appie tegen.

Appie: gefeliciteeeerd met je diploma!
Fadoua: aahw dankjewel!😊

We gingen naar huis en maakte het eten klaar, het was al tijd voor iftar, maar het maakte allemaal niks meer uit. Eetlust was er toch niet meer..😞