Boję się o swoją mamę. Przyszłam dzisiaj do domu ze szkoły i była cała w łzach. Nie chciała mi powiedzieć dlaczego. Cały dzień była nieobecna. Wypierała to zmęczeniem. Ale mnie nie okłamie. Wiem, bo sama tak odpowiadam.
Znowu pokłóciła się z moim bratem. Oboje są dorośli a nie potrafią się ze sobą dogadać. Mój brat jest nerwowy i to powoduje, że wydziera się na wszystkich. Na mnie; na mamę; na swoją dziewczynę. Moja mama cała roztrzęsiona jakąś godzine temu wyszła z domu. Powiedziała, że musi się uspokoić i wróci. Tylko ona wsiadła do samochodu. Jest zdenerwowana, zapłakana... nie powinna prowadzić. Jeżeli coś jej się stanie nie wybaczę tego sobie. Mam pesymistyczne myślenie, więc się tego nie czepiajcie.
Chcę, żeby oni potrafili ze sobą rozmawiać. Mam dosyć tych wrzasków; trzaskania drzwiami. Już to kiedyś przerabiałam. Nie chce powtórki. Czemu oni ciągle siebie ranią? Przecież to jest rodzina, tak? Najbliższa. Chce płakać. Siedzę i cała się trzęsę. Chce spokoju. Chce stąd wyjść.
Mamo, proszę.
Wróć do mnie.
