Benim Ailem

Elde Var Sıfır

Artık çok mutluydum, istediğim hukuk fakültesini kazanmış ve bu okulu bitirerek adaletin temsilciliğini savunacak ve hiç bir kimsenin haksızlığa uğramasına engel olacaktım!
Bir, iki ay sonra ön kayıt için annem ile birlikte kayıt yaptırmaya gittik, kayıt için gerekli olan tüm belgeleri hazırlamıştık ve sıra bana geldi; evrakları verdikten sonra, kayıtta ki; memur vezneye para yatırmanız gerekiyor dediğin de, büyük bir şok yaşadım, bizim o kaydı yaptıracak paramız yoktu; ben anneme, annem de bana baktı; memur bu kaydı yapılması için bu ücretin yatması gerekiyor, eğer yanınız da yok ise bir hafta için de; yatırmanız gerekiyor dedi; sessizce oradan ayrıldık; içim de fırtınalar kopuyor, ama anneme belli etmiyordum; sessizliği annem bozdu, eve gidince hem dayına, hem de halana durumu telgraf ile bildirelim; onlar bize yardım eder diyordu!
Ama onların bize destek olacağını hiçbir zaman ümit etmemiştim, aslında halamın durumu oldukça iyiydi, dayım da İstanbul'da avukatlık yapıyordu, eve geldiğimiz de babaannem ve ablam kayıtı yaptırdınız mı? dediler, annem durumu anlattı; babaannem hemen Nazar postanaye gidip telgrafı çekelim dedi, ben tamam dedim ve telgrafı çektik; ne o gün ne de ondan sonra her ikisinden de cevap gelmedi, cevap gelmeyince babaannem ve annem bana söylemeden postaneye gidip telefon açmışlar; ama cevap olumsuzdu!
Bu duruma o kadar üzülmüş olmama rağmen, hiç kimseye belli etmiyordum; sadece babamın patronu olan Muhittin EKİZ'e adeta sinirleniyor hem babamın ölümüne neden olan, hem de benim istikbalime engel olması beni tamamen çileden çıkarıyordu; Nazar çok çalışmış, ama yine karşısına parasızlık çıkmıştı, o yıllarda öğrencilere burs verilmiyordu ve elimden tutacak da hiç kimsem yoktu!
Ne yapmalıyım diye düşündüm, bu yaz işe girip, tekrar sınava girerim diye kendi mi; teselli ediyor ve farzet ki; bu yıl kazanamasın bu işin sonun da ölüm yok diye kendi kendime konuşuyor ve için, için de kaderime kızıyordum!