Benim Ailem

Okulun Son Günü

O gün karnelerimiz verilmişti; hepimiz çok mutluyduk artık son sınıf öğrencisiydik hepimizin umutları vardı, bazı arkadaşlarımız yazın dershaneye yazılacaktı, tabii bugün kü, gibi değildi o yıllar da dershanecilik yeni başlamış ve çok az sayıda ve ücreti de bir hayli pahallı; sadece maddi durumu iyi olanlar çocuklarını dershaneye gönderiyorlardı, benim ise öğle bir şansım yoktu, çünkü zor geçinebiliyorduk ne yapalım, kendi imkanlarımızla bu işin içinden Nazar tek başına çıkacaktı!
Karnelerimizi alınca, bir kaç arkadaş kafeteryaya gittik hep birlikte, bir şeyler içip, konuşmaya başladık bazı arkadaşlar dershaneye gitmekten memnun değildi, onlar için tek amaç deniz, kum ve eğlence varsa yoksa bu!
Keşke benim de imkanım olmuş olsaydı, ben de dershaneye gidebilseydim!
Bir hayli kafeteryada oturduktan sonra görüşmek üzere ayrıldık saat 15.00 da ben karnem ile birlikte babama gittim, mezar taşına çömelip onunla sohbet etmeye başladım biliyorum bana cevap veremiyor ama, beni dinliyordu ve saat 17.00 da babama alarsmarladık deyip, yanından ayrıldım eve geldiğimde annem çayı hazırlamış beni bekliyordu ve eve girince bana sarıldı benim başarılı kızım diye.......
Bahçede çardağın altına oturduk ve çaylarımızı yudumlarken ablam geldi, ablam karneme baktı ve tebrik etti; yine takdir almışsın canım kardeşim, seninle gurur duyuyorum diye bana sarıldı!
Akşam olunca, babaannem bize geldi, hep birlikte akşam yemeği yedikten sonra; bahçede çardağın altında çaylarımızı içtik, bir ara babamın çardağı yaparken ne kadar uğraştığı gözümün önünden bir, bir geçti, ahhhhhhhh o günler çok ama çok güzeldi, gerçi babam yoktu ama o sürekli bizim ile birlikteydi kısacası babam kalbimizdeydi!
Sadece onu görememek içimi acıtıyordu ama annem, ablam, babaannem hayattaydı ve iyi ki onlar yanımdaydı ve hayat her şeye rağmen güzeldi!