Yetenekliler Okulu

Bölüm 6

İyi okumalar...

"Nereye gidiyorsun?"

"Sınıfa gidip bay Hall'dan özür dileyeceğim. Belki derse yeniden alır."

Sınıfların kapısı açılıp yetenekliler dışarı çıktığında ona döndüm.

"Ne kadar süredir dışarıdaydık biz?"

"Bilmem. Bir yandan iyi oldu, seni alsaydı bile beni almayacaktı zaten."

"Neden?"

"Beni tahtaya kaldırdığında ona kasıntı herif dedim."

Yaptığına kendi bile anlam veremiyormuş gibi bir ifadeye büründüğünde istemsizce güldüm.

"Başka türlü attıramazdım kendimi dersten."

Öyle deyince gülmeyi kesip şaşkınlıkla bakmaya başlamıştım.

"Sorduğu sorunun cevabını biliyor muydun yani?"

"Sorduğu soru yoruma dayalıydı, uzun açıklamalar yapmayı pek sevmem."

"Hey."

Kaan yanımıza ilerlediğinde Klaus ile aynı anda birbirimize baktık.

"Biraz konuşalım mı?"

Klaus tek kaşını kaldırdığında kafamla onaylayıp ondan biraz uzaklaştım.
Kaan da benimle ilerliyordu.

"Dinliyorum?"

"Alec'in hâlâ yaşıyor olması şaşırtıcı."

"Ne?"

"Sınıfta seni zorla öpüşünü diyorum, çabuk affetmiş gibisin."

Kaşlarımı çattım.

"Sen...Nereden biliyor-"

"Fazla sıkıldığımda ya da yorgun hissettiğimde alt kattaki boş sınıflarda uyuyorum."

Dedi omuz silkip.

"Sınıf boştu?"

Dedim kendi kendime.

"Gücü görünmezlik olan birine bunu söylemediğini varsayacağım."

"Görünmezlik gücü bende de olsaydı keşke. O ahmaktan kurtulmak için onu gördüğüm yerde yok olurdum ortadan."

Dedim göz devirip.

"Buraya geldiğimden beri ayrım yapmadan bana iyi niyetle yaklaşan sadece sen varsın. Bu yüzden Alec seni daha fazla rahatsız ederse gelip bana söyle. İcabına bakacağımdan şüphen olmasın."

Vay canına.
Düşündüğüm kadar umursamaz ve buz prensi değilsin ha?

"Şey. Teşekkür ederim?"

Gülümseyip Klaus'a başıyla selam vererek yanımızdan uzaklaştığında Klaus da şaşırmış olacak ki

"Buzları erimiş?"
Diye söylendi.

"Ağabey moduna girdi. Tuhaf."
Dedim gülümsememe engel olamadan. Beni düşünmesi hoşuma gitmişti.

"Söylediği doğru ama. Ona ayrım yapmadan yaklaşan sadece sen varsın."