Yetenekliler Okulu

Bölüm 12

İyi okumalar...

"Cecelia!"

Seslenenin Klaus'un arkadaşlarından biri olduğunu gördüğümde içimden lanet ettim.

"Gitmeme izin ver Tom, lütfen."

Göz devirerek başını iki yana sallamaya başladığında sinirle nefes alışıma engel olamamıştım.

"Hiç akıllanmayacak aptal bir kız olmakta ısrarcısın demek. Klaus'a gidiyoruz Cecelia, hemen."

Kaçmak adına atacağım ilk adımımda önümde biteceğini bilmeyecek kadar aptal değildim.
Onu bir şekilde atlatmam gerekiyordu.

"Tom, sana zarar vermek istemiyorum. Beni bunu yapmak zorunda bırakma."

"Zarar? Bana sen mi zarar vereceksin küçük kız? Senin yaşının kaç katı kadar yaşadığımdan ve bu süreçte yeteneklerimi ne kadar geliştirdiğimden haberin var mı?"

Bana doğru adımlamaya başladığında yutkundum.

"Senden korkmuyorum."

"Efendimiz sana zarar vermememiz konusunda bizi uyardığı için şanslısın Cecelia. Yoksa canını yakardım."

Tehditkar bakışlarla üzerime doğru yürümeye devam ediyordu. Geri geri giderken Tom'un hemen arkasından boğuk bir ses duydum.

"Ne zamandan beri kızları kendine denk görüyorsun Tom?"

"Alec?"

Sevinçle adını söyleyip ona doğru koşmak adına bir adım attığımda Tom hızla atılıp beni arkasına almıştı.

"Diğerleri kokunu almadan gitsen iyi olur!"

"Diyorsun. Beni kim gönderecek? Sen mi?"

Tom'un boynunda kendini belli etmeye başlayan damar fazla sinirlendiğinin bir göstergesiydi.

"Onu canımız pahasına koruyacağımıza söz verdik."

Kaşlarımı çattım. Beni neyden korumak adına emir almışlardı sevdiğim adamdan mı? Tüm bunlar saçmalıktan ibaretti. Tom'u aniden itip Alec'e doğru koşmaya başladım. Yanına ulaşarak arkasına geçtiğimde güven vermek adına kolunu bana siper etmişti.
Tom kurt adama dönüşüp hırladığında Alec yanımdan ayrılıp tıpkı Tom gibi kısa bir sürede kurda dönüşmüştü. Alec ve Tom büyük alanda birbirlerine saldırırken orada aptal gibi dikildiğimi fark edip Tom'u etkim altına almaya çalışmıştım. İşe yaramadığında yanlarına yaklaşmam gerektiğinin farkındaydım. Güç alanım daralmıştı. Uzaktan etki edemiyordum...

Yaklaşık iki metre kalacak kadar yakınlarına gittiğimde boğuşma esnasında iki büyük kurt bedeninin de bana doğru yuvarlandığını görüp gözlerimi kapattım ve odaklanmaya çalıştım. 
Sonunda zihnine girebildiğimi hissettiğimde durmuştu. Buradan uzaklaşması komutunu verip beklemeye başladım.
Benimle savaşıyordu.

"Onu kendim de halledebilirdim güzelim, kendini yormasaydın keşke."

Alec'in sesi kulaklarımı doldurduğunda kurt adamın çoktan yanımızdan ayrılmış olduğunu yeni fark ediyordum. Eskisinden güçsüz olmama sıkı bir lanet savurup artık beni taşıyamayan dizlerim yüzünden yere düştüğümde Alec'in bana doğru yaklaştığını hissetmiştim.

"Eve gidiyoruz."

(Alec)

Klaus'un aptal aşık halleri beni öldürüyordu.
Beni orada öylece bırakmaması gerektiğini bilecek kadar zeki olduğunu sanırdım aptal herifin. O ise Cecelia'nın iki mırıldanışı ile beni bırakıp onu alarak yanımdan ayrılmıştı.
Vampir kanı enjekte ettiğinde son gücümle Thomas ile iletişim kurup yardım istemiştim ben de.