Yetenekliler Okulu

Bölüm 32

Arayı uzattığım için kusura bakmayın pls.
Vizelerim yaklaşıyor morallerim oldukça bozuk.
Favori karakterim Kaan için bol yorum lütfen.
İyi okumalaar...

"Orada olanlar da neydi? Öyle hareketler yapmayı nereden biliyorsun sen?"

Jessie ard arda sorularını sıralarken gözlerimi birkaç saniye kapatıp koridorda ilerlemeye devam ettim.
Şu an bedenimde altı yıl sonraki her anlamda deneyimli ruhumu barındırıyor olmak beni huzursuz hissettiriyordu.
Öte yandan yavaş yavaş gördüklerimin etkisinden çıktığımı da hissediyordum.
Bunu kahin mi yapıyor yoksa gerçekliğe geri döndüğümü tamamen idrak mı ettim belirsizdi.

"Klaus ile evliydik. Gelecekte."

Ağzımdan kontrolüm dışında çıkan cümle ile Jessie aniden durup gözlerini şaşkınca pörtleterek bana döndü.

"N-ne? Sen o yüzden mi kahinin yanından döndüğümüzde sarıldın ona? Ben en fazla sevgili olduğunuzu görmüşsündür falan diyordum-"

"Alec denen piç güçlerimin peşinde olan bir hain."

Gerçekleri birer birer söylüyor olmak beni rahatlatırdı değil mi? Yoksa bu kendimi kandırma yöntemim miydi?

"Güçlerinin mi?"

"Alec amcasının hain olduğunu öğrendikten sonra onu öldürüp Klaus ile evlenmek üzereyken-"

Kafamda kurduklarımı ona aktaracakken duyduğum başka bir ses ile sustum.

"Müdür acilen seni çağırıyor. Götürmezsem okuldan atılacağımı söyledi. Yürü."

Jessie donup kalmışken Alec'in elini beynine doğru tutarak hafızasından dediklerimi silmesine ve beni zorla kolumdan tutup götürmesine ses çıkarmadım.

Ne yapıyordum az önce?
Boş bir sınıfa girdiğimizde zihnime dolan anı ile kaşlarımı çattım. Sıralara doğru ilerleyip bakınırken Alec'in sinirle üstüme doğru yürüdüğünü görüyordum.

"Ne yapıyorsun sen? Gördüklerini ona anlatmak da ne demek oluyor?!"

Sıralarda ellerimi gezdirirken kaşlarını daha da çatıp kolumdan tuttu yeniden.

"Kırarım o elini! Dokunmayacaksın bana."

Bedenini geriye savurmam ile kaşları normal haline büründü ve derin bir nefes aldı.

"Yaşanmamış bir gelecek için beni suçlamayacaksın değil mi? Her şeyi öğrendin. Ben de kandırıldım."

Birkaç saniye durup sınıfta bakışlarımı gezdirerek seslenmeye başladım.

"Kaan. Burada mısın?"

Sıralardan birinin ikili oturma kısmına yan oturup bacaklarını uzatmış Kaan görünmezlik formundan çıktığında hafifçe gülümsedim.

"Burada olduğumu nasıl anladın?"

Merakla sorduğunda Alec'in bakışlarını önemsemeden yanıtladım.

"Benim görünmezlik gücüm olsaydı sınıflar boşken görünmez olup uyumayı tercih ederdim. Böylece kimse rahatsız edemezdi."

"Empati diyorsun yani."

Uykulu gözlerini bir süre ovalayıp ayaklandı.

"Neden köpek gibi havlayıp uykumu böldüğünü anlatmak ister misin? Ne istiyorsun kızdan?"

Alec'in tam önünde durduğunda göz devirdiğini görmüştüm.

"Hiç değişmeyeceksin değil mi? Korumacı ağabey modeli."