Yetenekliler Okulu

Bölüm 37

Medya- MİLLİ GURURUMUZ KAAN

Bir süredir Bts'i oldukça seven biri olarak bu bölümde minik bir sürprizim var benim gibi Bts sevenlere..
İyi okumalar...

Hayatta bazı farkındalık anları vardır.
Bir anda durursunuz ve kendi dünyanızdan çıkıp etrafınıza odaklanarak diğerlerinin nasıl bir yaşam sürdüğünü, sizden farklı ne tarz problemleri olduğunu merak eder ve çoğunun sizinkinden çok daha kötü hayatlar yaşadığı gerçeğini kendinize kabullendirmeye çalışırsınız. Hoş, sizden çok daha iyi hayatlar yaşayanları etrafınızda bulmanız zordur zaten. İşte iki saattir durmadan yapmaya çalıştığım şey tam olarak buydu. Benimkinden daha değişik ya da daha beter binlerce hayat olduğunu beynime kabul ettirmiş olsam da kalbim bunu kesinlikle reddediyordu. On sekiz yaşıma kadar doğuştan sahip olduğum birçok yeteneğimi insanlardan saklamakla uğraşmıştım. Kendi esas gezegenime dönmek istediğimde ise saklamaktan bıktığım yeteneklerimi daha dikkatli gizlemem istenmişti benden.
Okulun ilk haftası benimle konuşan periyi umursamamam gerekirken onu dinleyip kahine gittiğimde ise hayatımın yaşanması en muhtemel altı yılını bana gösterip beni psikolojik olarak bitirmişti.
Sonrasında kendimi yeni yeni toparlamaya çalışma sürecinde öğrendiklerimin neredeyse hepsinin yalan olduğu söylenmişti bana. Peki şimdi ne olacaktı?
Babam bir betix'ti ama kahinin gösterdiği görüntülerle ne kadar uyuşuyordu?
Hep sahip olduğum ama bir kez bile kullanamadığım gücüm babamın değil annemin genlerinde saklıymış yıllardır. Suyun temsilcisi, Seltae'nin seçilmiş esas varisi Taehyung yanımdayken açığa çıkmıştı bu gücüm. Kuyruğumu görmemiştim hiç, ona dokunmuştum ama bakamamıştım bile korkudan.
Deniz insanlarına küçüklüğümden beri çok büyük ilgim yok muydu? Neden sevinememiştim onlardan biri olduğuma?
Aklıma dönüşümümden sonra yaşananlar dolarken gözlerimi sıkıca kapatıp derin bir nefes çekmiştim içime. Taehyung'ın saçmalıklarından sonra hızla insan formuma dönmeyi hayal edip fanustan çıkmıştım. Deniz insanlarının getirdiği havluyu belime sarıp tamamen çıplak alt bölgemi saklayarak odama ilerlerken kimsenin engel olmaya çalışmayışı kendimle baş başa kalmam adına verilmiş bir izindi, bunun farkındaydım.
Su saçlarımı burada uzanıp düşündüğüm süre içerisinde tamamen terk etmişti.
Bedenimdeki etkilerini ise hâlâ koruduğu bir gerçekti. Kapımın çalındığını duymam zihnimi denizin uçsuz bucaksız karanlığından söküp alırken kilitlemeyi unuttuğum kapıdan başını içeri uzatan Kaan'ı fark etmem hafifçe yutkunmama sebep olmuştu.

"Bazı olaylar olduğunu duydum. İyi misin?"

Bana doğru gelirken bacaklarıma bakıyor oluşu sinirle nefesimi verip kollarımı önümde çapraz bağlamama sebep olmuştu.

"Yarışmalar iki saat sonra başlıyor denizin kızı."

Sona doğru alay tınısı barındıran sesi hızla bakışlarımı ona çevirmeme sebep olurken sinirle yatağımın yanına oturmuş bedenine rastgele tokat savurdum.

"Tamam tamam."

Ellerini iki yana kaldırıp sallayarak yatağımın yan tarafına poposunu dayadığında rahatlığına henüz şaşırmaya fırsat bulamamıştım ki devam etti.

"Sana sevineceğin bir haberim var. Yarışmalarda bizi Klaus'un yanında temsil edecek ikinci erkek betix, trajik bir kaza sonucu başını koridordaki demir dolaba çarpıp geçici hafıza kaybı yaşamış, nasıl olmuş bilmiyorum. Olayla ilgili tek duyduklarım bunlar."

Dudaklarını hafifçe büzdüğünde gülümsememe engel olamamıştım.

"Ve?"

"Bu durumda yedeklerdeki ilk kişinin yarışmaya katılması gerekecek sanırım."