Onlar, unutulmuş şehrin,unutulmuş çocuklarıydı. Kara Cennet'in gölgesinde büyüyen yaban çiçekleriydi.
Yalnız, bencil ve kötüydüler.
Onlar, polislerin korkulu rüyalarıydı. Ve hepsinin sahip olduğu korkunç bir sır vardı.Aralarına yeni katılan Çağr...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İçimde dar sokaklar ve ıssız koridorlar var. Koştum, arkama bakmadan, yaralı lambalara dikkat etmeden. En karanlık sokağa geldiğimde durdum. Hafif bir meltem üfürdü saçlarıma ve hepsini dağıttı. Kalkmam gerektiğini biliyorum. Kendime emir verdim sert bir şekilde.
Kalk.
Kalkmasına kalktım ama sırtımı karyolanın başlığına yasladım ve odama bakmaya başladım. Uzun zamandır evdeydim ve hiç dışarı çıkasım yoktu. Bütün bir hafta da bu isteksizlikle geçmişti. Dışarıda artık yapacak bir şey yoktu. Sadece yatağımın içinde olmak ve kimseyle konuşmamak istiyorum.
Depresyonda mıyım?
Sanırım, değilim.
Uykuya doyamamış gözlerle dağınık odama baktım. Evin toplanması ve temizlenmesi gerekiyordu. Evden dışarı çıkmadan da kendimi meşgul edebilirdim işte.
Kendimi kandırıp yataktan çıkmayı başardım. Üzerimde gecelik niyetine yazlık spor giysilerim var. Sımsıkı çekili olan gece perdelerini açtım ve odaya biraz gün ışığının girmesini sağladım. O filmlerde güzel sabah sahnelerinden bir an değildi bu, sadece boktan bir güne güneşli hava durumu ile başlayacaktık. Ne değişecekti ki? Benim için hiçbir şey değişmeyecekti.
Pencereleri açtım ve içime biraz sahil kokusu çektim. Gözlerim gökyüzüne dikilince yine tüm hevesim kaçtı. Ateş'in gözleri, gökyüzünden bir dünyaydı. Her ne kadar aklıma getirmemeye çabalasam da gökyüzüne bakmadan yaşayamam. Ve baktıkça da aklıma o geliyordu. Neden bir yerden çıkıp gelecekmiş gibi hissediyorum ki?
Gelmeyecekti.
Hemen aklımdan çıkarmaya çabaladım ama kalbimin kırılan her yeri hala acıyor. Sözleri öyle güçlü çarptı ki kalbime artık nasıl toplarım bu kırıkları bilmiyorum.
İşte bir şeye bu kadar çok inandın mı seni hayal kırıklığına uğratmaması çok zordu. Hayatta kendime bile çok zor inanırken ondan emin bir şekilde kendimi bulmam çok saçmaydı. Gülüşünü özlemediğim bir gün bile geçmemişti. Gülüşü çok güzeldi. Gülümsemesini bile özlemek doğru değildi.
Bazı insanlar kırıldığında düzelemez. Bazıları ise eskisinden daha iyi bir hale gelirdi. Ben hangi grupta rol alacağım? Bu boşluğu daha fazla yaşamak istemiyorum. Ama kırıklarımı birleştiremeyeceğimi de biliyorum. Eskisinden daha iyi bir hale gelmek ise sadece bir rüya. Belki de kendime biraz zaman vermem gerekli. Ama benim zamanım filan yok. Her an benim için kıymetli. Ne tür bir ucube olduğumu insanlar anlamadan önce yaşayabildiğim kadar yaşamam gerek. Sonrasında ise beni hastanede esir tutacaklar.
Yüreğim acıyordu. Ağlamaktan öleceğimi sandığım zamanlar oldu. Ateş zehrini öyle kuvvetli bir şekilde içime boşaltmıştı ki ve ben de ağlayarak o zehirden kurtuluyorum. Onu hatırladığımda ağlamayacağım zamanlarda olacaktı. O günlerin hayali ile şimdiki zamana tutunmayı deniyorum.
