That Twisted Pagibig

Chapter 42

Mitch:

Dumaan kami muna sa Binondo para magpa bless bago kami dumerecho sa airport.

Pagdating namin sa airport. Nagulat ako kasi nandun si Jayson na hinihintay ako. Alam kong si Jayson yun kahit na madaming tao ang dumadaan.

"Jayson?" Gulat ko. Hindi ko kasi ine expect na pati sa airport pupuntahan nya ko.

"I just want to make sure na okay ka lang. Ingat kayo" sabi nya.

"Salamat. Okay lang ako, eto. Medyo kinakabahan sumakay ng eroplano" medyo pabirong sabi ko. Trying to make the atmosphere light. Baka naman kasi magiyakan pa kami dito.

"Sus, kaya mo yan. Wag ka kabahan. Kilala ko yung piloto. Maingat yun. Hahaha" sabi nya sabay tawa. Halatang nagbibiro din sya.

"Wow aa? Friends kayo?" Tanong ko.

"Hindi. Joke lang yun" sagot nya then dead air. Hindi ko malaman pero bigla talaga kong natahimik. Hindi ko kasi alam kung paano ko makakapag paalam sa kanya.

"Boarding of flight 283 to Beijing China, please proceed to the departure area, Thank you." Ayan na. Nagsalita na yung sa intercomm.

"Oh paano, pasok na ko aa?" Sabi ko na lang. Medyo masakit na sakin na iwan na sya.

"Mitch, sandali" sabi nya sabay hawak ng kamay ko at hinila ko kaya napayakap ako sa kanya.

"Mamimiss kita. Sana wag matapos tong pagkakaibigan natin aa? As I said, susundan kita dun. Promise yan" sabi ni Jayson habang nakayakap sakin.

"Salamat. Alis na ko" sabi ko nung humiwalay ako sa kanya at naglakad palayo. May nag urge sakin na tignan sya pabalik at nakita ko lang sya na kumakaway sakin na nakangiti.

"Mamimiss kita Jayson!!" Sigaw ko bago ko pumasok sa loob ng departure area.

•••

Naghintay kami ni Mama ng ilang minuto sa departure area. Medyo nagkaron ng delay kasi may parang problema ata sa eroplano pero naayos din naman agad.

Nagsosoundtrip lang ako sa phone ko at saka binubura yung mga pictures namin ni Thunder sa gallery ko. Binura ko na din yung mga messages sa inbox ko at saka tinanggal yung SIM ko. Hindi ko na din naman kasi magagamit. Besides, wala naman sigurong magtetext sakin to send their goodbye messages or something kaya its better to throw it away.

Almost 30mins ata kami naghintay ng pwede na daw sumakay sa eroplano. Nauna ng bahagya sakin si Mama papasok dahil medyo mabagal ako maglakad. Bigla kasi kong kinabahan na ewan, para kasing feeling ko may pipigil sakin.

"Mitch!" Narinig kong isang familiar na sigaw. Is this some kind of self prophecy or something? Si Thunder nga.

"Mitch! Wag ka ng umalis! Ako to! Yung boyfriend mo! Mitch!" Sigaw nya habang pinipigilan sya ng mga guard. Parang hindi ko magalaw yung mga paa ko. Bigla akong nafreeze sa kinatatayuan ko. Lilingunin ko ba sya? Bahala na.

[Play "Roots Before Branches" by Glee cast while reading this part]

So many things to do and say,
but I cant seem to find my way
But I wanna know how.
I know, Im meant for something else.
But first I gonna find myself.
But I dont know how.

Gusto ko syang balikan para yakapin pero hindi ko alam kung tama pa ba yung gagawin ko. Bumalik na pala yung alaala nya. Bakit ganun? Bakit ang unfair ng buhay? Kung kailan aalis na ko saka naman bumalik yung alaala ni Thunder.

Oh why do I reach for the stars
When I dont have wings
to carry that far?

Ano ba? Tutuloy pa ba ko? Parang gusto ko syang lapitan at yakapin kaso bigla akong pinigilan nung guard.