The Bulletproof Fan

Bulletproof 11

"Ava-chi Noona! Hintayin mo naman ako!"

Sigaw ni Taehyung na naka sunod sa likod ko.

"Shhh. Taehyung wag kang sumigaw may makakakita sayo."

"Huh? Anong makakakita? Sumigaw kaya ako kaya dapat maririnig sabihin mo."

Napafacepalm ako dahil sa sinabi niya. The typical V. Lumapit ako sa kanya at tumingin sa paligid. Tinaas ko ang hoodie ko at inayos ang coat ko. Pagkatapos ay inayos ko naman ang bonnet at hoodie niya. Mahirap na at baka may makakita sa kanya. Taehyung is so carefree that he didn't even care about his sorroundings.

"Wag ka maingay. Baka magkagulo dito. Sikat ka pa naman baka may fans na makakita sayo."

Bulong ko.

"Ava-chi! Para kang si lola!"

Sabi nito. Napangiti ako. I'm actually honored to be compared to his grandma.

"Uuwi ako at kakain kami ng masarap na pagkain. Yung luto niya."

Sabi niya habang naglalakad kami ng sabay. Malaki ang ngiti nito. Sa mga shows, hindi niya nakakalimutang batiin ang lola niya at magpasalamat. I'm also thankful of his grandma. She did well to raise his grandchild.

"At binilhan ko rin siya ng mga bagong kumot, damit at pati rin yung mga kapatid ko."

Mapapansin mo talagang mahal na mahal niya ang mga ito. ARMY's will love him even more when they saw this. Taehyung's personality is so transparent that we don't have to see him personally. Even in just on screen we can identify that he is a loving person who value the families more. The smiling emoticon plastered on his face which prove that he is no harm to anyone. The reasons why ARMY'S loved him so much.

"Ava-chi! May kapatid ka ba?"

Nagulat ako sa biglang pagtanong niya. Umiling ako. Wala akong kapatid. Nag iisang anak lang ako.

"Ah talaga. May aso ka?"

Kumunot naman ang noo ko dahil sa biglang pag change topic nito.

"Wala."

"Pusa?"

"Wala rin."

Natawa ako ng konti ng makita ko ang mukhang hindi maitsura. The V i saw in screen the living meme. OMG nakita ko in person ang pag iiba ng mukha niya in a matter of second. Though he is trying his best to be ugly but hell ARMY's like him more being like that.

"Ang boring naman ng life mo."

No. My life is perfect because of you guys. Before i met Bangtan i didn't even know what to do in my life. Thinking i was just a trash and useless. Can't even find the right path. Locked up myself thinking no one understand me. I don't have friends.

"Ava-chi dito ang daan ko. Saan yung sayo? Hindi ka sasakay ng taxi? Mag gagabi na."

"Malapit lang yung apartment ko dito."

Sabi ko sabay turo sa dinadaanan.

"Tara samahan na kita."

"Wait what?! You don't- i mean. Wag muna akong samahan baka may makakita sayo."

Inayos ko ulit yung hoodie niya at bonnet. Kinuha ko yung panda mask sa bag ko at nilagay sa mukha niya.

"Ayan hindi kana makikilala."

Lumayo ako ng konti. Balot na balot siya. Yung nakikita lang eh yung mata niya.

"Ava-chi pano ikaw?"

Tanong nito.

"Malapit lang ako. Lalakarin ko lang. Sige na umalis kana magkikita pa kayo ng lola mo."

Nakita kung sumingkit ang mata nito. I can see his emoticon smile even though under the mask. Naglakad na ito palayo at tinaas ang kamay.

"Mag ingat ka Noona. Kitakits nalang sa BigHit!"

Sabi nito. Tiningnan ko siyang naglalakad palayo. Narandaman kong may malamig gilid ng mata ko. Pinunasan ko ito. Hindi nila alam kung pano nila ako pinasaya.

"Ava ipagpatuloy mo lang to. Kaya mo to!"

Pinunasan ko ulit yung mata ko. Malamig pa rin sa korea at humahangin ito ng konti kaya ramdam na ramdam ko sa mukha ko ang lamig. Tinanggal ko ang gloves ko para mapunasan ko ng maayos yung mukha ko. Masayang masaya ako.

"This is just a begining Ava. You have more days to go. At makikita mo pa sila. Simula palang to ng kasiyahan mo."

Nagpatuloy na ako sa paglalakad. Natanaw ko na ang Bighit. Ang ilaw ng street light ang nagbibigay liwanag. Walang tao sa paligid. Bigla akong kinabahan. Namadali ako sa paglalakad hanggang sa umabot ako sa may kanto ng Cheongu building which is BigHit Int. Tumingin ako sa building at pagkatapos ay naglakad ulit.

"Ah? Excuse me Miss?"

Bigla akong kinabahan. Tumingin ako sa likod. Hindi ko masyado maaninag dahil na rin nasa may parti siya malapit sa building ng BigHit na madilim. He actually have an accent.

"I think you lost something."

Wait what. Wala naman ah. Bigla akong kinabahan. Nagbibilang na ako para makatakbo ng biglang lumapit ang napakataas na lalaki. Napaatras ako.

"I'm sorry i think your mistaken."

Nangnapatapak na siya sa parti ng may liwanag. The tall man, with a black long coat, wearing a black turtle neck and a bonnet and also a headset on his neck.

"Miss is this yours?"

Isang yapak nalang malapit na siya sa akin. Hindi ako makapagsalita. I'm so speechless. Tumingin ito sa kaliwang kamay ko kaya napatingin ako. Doon ko lang nakita na hindi ko suot yung isa ko pang gloves. SAAN NA YUN?! I mean. Napatingin ako sa lalaking kausap ko.

Pinakita niya ang hawak niya gloves sa kamay niya. Nakita kung ngumiti ito. The hell! That's my glove!! I'm not actually surprise of my glove i'm actually suprise of this man.

"Then this is really yours."

Sabi nito. Those squinty eyes, the pointy nose, the dimples.

Kinuha niya ang kamay ko at isinuot ang glove. Tulala pa rin ako. Hinahawakan niya ang kamay ko. Mas lalong lumiit ang mata nito ng mas lumawak ang ngiti niya habang sinusuot niya ang glove sa kamay ko.

"You should wear this always Miss. Your hands are getting cold. And wore some mask. Your face getting pale because of the cold."

I can't find a way to start. I'm just star struck! I can't even believe that i met him in this situation.
Pagkatapos niya akong suotan lumayo siya ng konti.

"I have to go. Careful."

Sabi nito at tumalikod. Hindi man lang ako makapagsalita. He is handsome, the typical ideal man for girls, his voice is REALLY is amazing.
I remember his smile. He smile without teeth showing. That's him! The TYPICAL RAPMON!! I MET KIM NAMJOON!!!