Meeting you was Fate.

Chapter 80

Namilog ang mata ko at nalaglag ang pang ng makita ko ang nalaglag sa drawer. Napalunok ako ng di oras. Lumingon muna sa akin si Dustin at ipinasok ulit sa drawer ang baril.

“You are mine, Jasmine. Just mine alone.” Untag niya. Hindi ako nakaimik dahil nagugulat pa din ako sa nakita ko. Lumunok na lang ulit ako at nagmaneho na si Dustin. Saan niya ako dadalhin?

Kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa ng dress ko. Nakatingin ako sa harap para di mahalata ni Dustin na may hawak akong cellphone. Lumingon ako sa cp ko saglit para i-check kung tama ba ang napipindot ko. At nung napindot ko ang contact number ni Clark ni-dial ko iyon.

Please answer the phone... please. Halos kabahan ako habang ginagawa iyon dahil natatakot ako na baka mahuli ako ni Dustin at baka kung ano ang maaari niyang gawin sa akin.

Napaigtad ako ng makitang sinagot ni Clark ang tawag.

“Dustin, saan mo ako dadalhin?!” Sigaw ko. For sure narinig ni Clark. Please dadi. Find me, please.

“We will leave Philippines.” Matigas ang tono ng pananalita niya. Nagulat ako sa narinig ko! HELL!!! NO!!!!

“No!!! Hindi pwede! Dustin tama na!! Nakikiusap ako sayo, palayain mo na ako!” Untag ko sa kaniya at sinilip ko ang cellphone ko at nakitang nasa linya pa din si Clark.

“Ayoko! You are mine, Jasmine! Hindi na tayo magugulo ni Clark. Aren’t you happy?” Ngumisi pa siya! Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Sinuntok ko siya sa mukha pero mukhang hindi man lang siya nasaktan! Gosh! What will I do?!

“I HATE YOU!! ALAM MO HINDI KO MAINTINDIHAN KUNG BAKIT ANG SELFISH SELFISH MO!! MAHAL MO BA TALAGA AKO?! O SARILI MO LANG INIINTINDI MO?! FCK! YOU STOLE MY FIVE YEARS, DUSTIN. TAMA NA IYON! KUNG MAHAL MO TALAGA AKO, PAPALAYAIN MO AKO! YOU THINK MAGIGING MASAYA AKO KAPAG NAGKASAMA TAYO?! HELL! NO!! I’D RATHER KILL MYSELF THAN TO BE WITH YOU!”

Nagulat ako ng malakas niyang prineno ang kotse! Gosh. Hindi maipinta ang pagmumukha niya. Ewan ko parang hindi na si Dustin ang kaharap ko!

“Kung hindi ka din sa akin babagsak, mabuti pang sabay na tayong mamatay.” Mariin niya akong tinitigan at kinakabahan na talaga ako! Clark, where are you?! Hinahanap mo na ba kami?!

Kinuha ni Dustin ang baril sa drawer at inipit iyon sa pants niya at lumabas si Dustin ng kotse at binuksan niyang pinto sa back seat at hinigit ako papalabas.

“CLARK! HELP ME, PLEASE!!” Iyon na lang ang nasabi ko at isinara niya na ang pinto at hinigit ako palabas. Kinakabahan na ako talaga! Ang sakit pa ng paa ko dahil naka-heels pa din ako!

Binitawan niya ako nung medyo nakalayo kami. Walang tao dito sa lugar na ito at puro kotse lang ang dumadaan! Nasa kalagitnaan kami ng kalsada! FCK! Nagulat ako ng umupo si Dustin sa sahig at sinapo ang mukha.

Nilingon niya ako, “Jasmine, come back to me, please! I’m begging you!” Bigla siyang umiyak sa harapan. Hindi lang iyak kundi hagulgol at hikbi ang binibigay niya.

Tumayo siya at lumapit sa akin, napaatras ako dahil natatakot ako sa kung anuman ang gagawin niya sa akin.

“Jasmine. Five years tayong nagkasama. Sige sabihin na nating ako ang nagplano ng pag-alis nila Clark. Pero diba nakamove-on kana? Nakalimot ka na diba? Pero bakit ganun? Nung bumalik siya, parang hindi kayo nagkahiwalay ng limang taon? Bakit ang dali mo kong nakalimutan? You’re so unfair. Hindi mo ba mapapatawad ang ginawa ko? Binalikan mo agad siya, paano ako? I admit it, nagkamali ako, nagsinungaling at niloko kita. Pero bumawi ako diba? Limang taon kitang pinagsilbihan... inalagaan... minahal... Jasmine, limang taon, sayo umikot buong mundo ko.”