Life Changes [1D]

52.

[Jade Smith]

We hebben net de show in Manchester gehad, en het ging redelijk goed. Ik was alleen een beetje afgeleid, omdat ik morgen de jongens weer zie. Ze komen rond acht uur 's ochtends, en Harry wilt me 's avonds op date nemen. Ed en ik zitten nu in de bus, en we kijken half tv, maar praten vooral tussendoor.

"Jade?" vraagt Ed dan voorzichtig.

"Whatsup, Eddie?" vraag ik hem, hopelijk is er niks ergs aan de hand.

"I should've told you earlier, but.." hij lijkt niet goed uit zijn woorden te kunnen komen.

"But what?" vraag ik, ik heb het idee dat ik dit niet leuk ga vinden.

"Uhm.. We had to take the plane Sunday, but that flight is cancelled," mompelt hij. De woorden komen aan als een dolk in mijn hart.

"So..?" zeg ik zacht.

"We have to leave earlier," gooit Ed eruit. Het lijkt alsof iemand alle lucht uit mijn longen trekt.

"When do we have to leave?" fluister ik, ik durf het bijna niet te vragen.

"Tomorrow, seven in the morning," fluistert Ed. Nee. De jongens zouden om acht uur komen. Nee. Nee. Nee. Nee.

"Please tell me this is your prank revenge?" fluister ik, maar ik weet dat het geen grapje is.

"I'm so sorry, Jade," zegt Ed bijna onhoorbaar. Ik ga Harry niet zien morgen. Ik ga Harry niet zien morgen.

"Ik ga Harry godverdomme niet zien morgen," zeg ik, Ed begrijpt niks van wat ik zeg, maar ik denk dat hij wel snapt dat ik er niet blij mee ben. Ik begin te huilen als een klein kind terwijl ik probeer rustig te ademen. Ed slaat voorzichtig zijn armen om me heen, en wiegt me zachtjes heen en weer, om me te kalmeren.

"Shh, Jade," fluistert hij. Maar het lukt niet om rustig te worden. "Shall we  skype Harry?"

"Yeah," mompel ik, en mijn stem slaat over. Ed pakt de laptop, en start Skype op. Gelukkig is Harry online, Ed belt hem, en laat me dan alleen in deze ruimte van de bus. Hij snapt volgens mij wel dat ik even alleen wil zijn met Harry. Zodra Harry opneemt, zie ik zijn vrolijke gezicht, dat snel verandert als hij me ziet.

"Baby, what's wrong?" zegt hij bezorgd. Zijn stem maakt me al rustiger, maar ik mis iets. Ik mis zijn warme hand door mijn haren, zijn kusjes op mijn neus.

"W-we can't meet up," huil ik, en hij kijkt me verward aan. "It's ruined."

"Wha-what do you mean?" vraagt Harry zacht.

"We have to leave earlier, tomorrow at seven in the morning, to be specific," fluister ik. Harry's wenkbrauwen gaan omhoog, voor ik zie dat ook hij tranen in zijn ogen heeft staan.

"You're kidding, aren't you?" zegt hij zachtjes. "Please tell me this is a big joke."

"I'm not kidding Harry," zeg ik, bijna onhoorbaar.

"Fuck," zegt Harry. "Fuck!"

"Harry," fluister ik. Hij moet rustig blijven.

"Sorry, but this is.." Harry bijt op zijn lip om zijn woorden binnen te houden. Hij kijkt opeens op, en ik hoor wat gemompel. "Yeah, I'll be there in a few."

"What?" vraag ik, als hij zich weer op de webcam richt.

"They need me for something, I have to go," mompelt hij. Zachtjes knik ik, en geven we tegelijk een kushand op de webcam, voor hij ophangt. Terwijl de tranen over mijn wangen lopen, zit ik voor het zwarte scherm.

--

Het is zaterdagochtend, 6:30, beter bekend als de dag dat ik Harry zou zien. Ik heb gelukkig geen koffer hoeven pakken, die laten we in de bus. De bus wordt op de een of andere manier naar de volgende bestemming gebracht. We rijden er niet heen omdat het teveel tijd zou kosten.