Life Changes [1D]

77.

[Jade Smith]

"Doei mam, ik houd van je," fluister ik in mijn moeders oor voordat ik me losmaak uit onze laatste knuffel.

"Ik zie jullie snel weer," zeg ik terwijl ik zwaai naar mijn ouders en Thomas zwaai. Ik heb vanmorgen al afscheid genomen van Claire, het was moeilijker dan ik dacht. Ik pak Harry's uitgestoken hand vast en samen lopen we naar de taxi.

"Are you ready?" vraagt Harry als ik uit het raam aan het staren ben. Ik knik afwezig en laat mijn blik naar buiten gericht.

"Jade?" hoor ik Harry vaag zeggen. Ik kijk op en hij kijkt me bezorgd aan.

"Hmm," mompel ik terwijl mijn ogen de zijne te ontmoeten. "I'm going to miss them." zeg ik, de tranen in mijn ogen beginnen te branden en ik begraaf mijn gezicht in Harry's sweater.

"Babe, I know how you feel. I don't see my family very often either," zegt Harry zachtjes.

"Yes, but yours don't live in a whole different country," val ik uit. Meteen voel ik me schuldig. "I'm sorry. I didn't mean to snap at you like that. I know you're having a hard time when you haven't seen your family in a long time. I'm really sorry." Zijn hand wrijft geruststellend over mijn rug. Hij zegt niet veel, maar het is precies wat ik nodig had. Zo blijven we zitten totdat we bij het vliegveld zijn aangekomen.

--

De terugvlucht verliep soepel, het is inmiddels ongeveer 3 uur 's middags. We staan te wachten op onze koffers waarna we eindelijk naar huis kunnen.

"I quite glad we're going home again, too," zeg ik terwijl ik mijn ogen gefocust op de voorbijgaande bagage houd.

"Me too, I've missed our house and the boys a lot," zegt hij met een glimlach.

"I just enjoy being home and being able to do things our own way," zeg ik en ik zie hoe Harry onze koffers van de band pakt.

"There you go, princess," zegt hij overdreven beleefd als hij met een lichte buiging mijn koffer voor me neerzet. Ik grinnik en pak de koffer vast.

"Oh, thank you my best servant," zeg ik droog en ik loop weg richting de uitgang. Ik hoor Harry in het lachen uitbarsten gevolgd door voetstappen die me achterna lopen. Ik draai me om en zie hem achter me staan, een grote glimlach op zijn gezicht.

"Lets go home, babygirl," zeg ik en ik steek mijn hand naar hem uit. Hij grijpt mijn hand vast en samen lopen we richting onze auto.

"Do the boys know we're on our way?" vraagt Harry als we in de auto zitten. Ik knik en begin te lachen als ik hem met zijn vingers zie trommelen op het stuur.

"Why are you laughing?" vraagt Harry verbaasd. Hij begrijpt me duidelijk niet.

"You're so excited that we're going home and that's cute," zeg ik simpel. Hij kijkt me even aan alsof ik gek ben en richt zijn blik dan weer op de weg.

"You are weird," is zijn reactie dan en ik begin nogmaals te lachen.

"Proud of you for figuring that out, took you a long time," zeg ik met een grijns op mijn gezicht. Hij schudt zijn hoofd en grinnikt.

"Wow, we're only 5 minutes away," zegt Harry dan plotseling. Hij heeft gelijk, de autorit ging veel sneller dan verwacht.

"I'll text the boys we're almost there," zeg ik terwijl ik mijn telefoon uit mijn handtas vis. Ik stuur snel een bericht in onze groepsapp en gooi mijn telefoon terug in de tas.

"I'm going to see the boys and get the luggage out of the car later," zegt Harry als we onze straat inrijden. En inderdaad, we parkeren de auto op de inrit en hij sprint naar de voordeur.