Angel

1. Slaap lekker

"Angel."

Mijn vader kijkt me ernstig aan.

Vluchtig kijk ik weg, en kijk naar mijn voeten, want ik weet dat als ik hem aankijk, ik zal breken.

Ik zal alles vertellen.

Maar dan kan niet.

Hij mag nooit te weten komen wat er nou werkelijk is gebeurd.

Hij zou het me nooit vergeven...

"Kijk me aan."

Mijn ogen schieten vluchtig over zijn gezicht.

Even vang ik een glimp op van zijn ernstige blik.

Als het duidelijk is dat er niks aan te doen is, kijk ik hem bijna aan.

Niet helemaal.

Maar het is goed genoeg.

Vader zucht diep.

"Wat is er gebeurd?"

Ik houd me stil.

Terugdenkend aan het inwendige vuur dat me overviel.

Hoe het me vijna had verteerd.

Hoe het langzaam verdween uit mijn lichaam.

Dacht ik.

Het is nooit helemaal weggeweest.

Ik had me nooit met de geestenwereld moeten bemoeien.

Toen Becca zei dat ze haar opa's geest wou oproepen,zag ik er geen gevaar in.

En ze wou het zo graag...

Vader heeft me er eens voor gewaarschuwd.

Hij zei altijd dat de doden dood waren.

En daar was niks aan te doen

Ik had moeten luisteren.

Ik heb een fatale fout gemaakt.

Een fout waar ik voor de rest van mijn leven last van heb.

"Angel luister."

Vader zwijgt even

"Je hoeft het niet te vertellen. Maar wat je ook hebt gedaan."

Hij kijkt me streng en indringend aan.

"Doe het niet nog eens."

Ik rol met mijn ogen.

Wow pa, daar had ik nog niet aan gedacht!

Ik dacht, hé laat ik er een hobby van maken!

Hij zou het toch niet begrijpen.

En al zou hij het begrijpen,

Hij kan me niet helpen...

Vader gaat verder:

"Maar laat ons je helpen."

Verbaasd kijk ik hem aan.

"Wat bedoel je?"

Vraag ik aarzelend.

Hij kan me niet helpen.

Dat is niet mogelijk.

"Ga naar een psychiater, Angel.

Je bent niet meer jezelf."

Woede borrelt in me op.

Ik wist dat hij het niet zou begrijpen.

Grommend ontbloot ik mijn tanden.

Op de tafel ligt een mes.

Ik grijns...