Angel

6. Oorlog

Die verdomde tweepoot... Hoe is het mogelijk. Een tweepoot die aan MIJ ontsnapt. Ik kijk verbijsterd toe hoe Angel uit het zicht verdwijnt, een gigantische grijns op haar gezicht. Woedend slaak ik een kreet.

NIEMAND ZET MIJ VOOR GEK!

Alle planten om mij heen verdorren, en ik laat me even gaan. Mijn schaduwachtige gedaante veranderd, en ik laat mijn vuur branden.

Angel...

De verdorde planten om mij heen vatten vlam, en al snel staat alles om mij heen in brand.

Je begrijpt toch wel...

Ik geniet van het vuur om mij heen. Ik mis de chaos... Er zijn geen vluchtende dieren, of schreeuwende mensen... Ik grinnik. Chaos? Dat heb ik zeker van Angel overgenomen..

Dat het vanaf nu...

Langzaam kom ik tot rust. Jammer dat ik niet in de buurt kan komen bij mensen die me niet hebben opgeroepen.

OORLOG IS TUSSEN ONS!

Ik zal op je wachten...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Ik word wakker geschud doordat de vrachtwagen onder mij plotseling stilstaat. Bijna rol ik ervan af, en ik ben verwonderd dat dat nog niet eerder is gebeurt. Snel hervind ik mijn evenwicht, en ga op mijn hurken zitten.

"Waar ben ik?"

"Dat weet ik wel jongedame, maar wat doe je op mijn truck?"

Ik ga geschrokken staan bij het onverwachte stemgeluid.

"He? Wat is dat nou? Bloed?!?"

De vrachtwagenchaffeur komt bezorgd naar me toelopen.

"Gaat het? Ben je gewond?"

verbaasd kijk ik hem aan. Ik? gewond? dan staar ik naar mijn handen, en begrijp ik het. Ik zit helemaal onder Theo's bloed. Ik weet niet hoelang het 'psychologen-incident' geleden is, maar sinds die tijd heb ik geen schone kleren meer aangehad.

lachend kijk ik toe hoe de man probeert bij mij te komen, en steeds weer terugvalt.

"Geen zorgen, meneer..."

De man kijkt omhoog.

"Noem me maar Bob!"

Bob... wat een steriotype naam voor een truckdriver.

"Oke... Bob...

Maar wat nou als ik vertel dat IK niet degene ben die in gevaar is..."

Bob kijkt me verbaasd aan. Soepel spring ik van de truck af en land precies naast Bob.

"Maar dat JIJ in gevaar bent..."

Bob is nu echt compleet in de war, en ik begin er weer lol in te krijgen. Zie je wel Demon? Ik heb jou helemaal niet nodig!

"W-wat bedoel je?"

Ik hou mijn hoofd schuin, en kijk omhoog naar de forse man. Wat leuk om zo'n grote man bang te zien...

"Nou Bobbedy-Bob...

Het zit zo..."

Wapen... Ik MOET tijd rekken om een wapen te vinden... Hoe kan ik dat nou vergeten. ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.

"Ik ben Angel..."

Ik loop een rondje om Bob heen. Mijn ogen scannen de omgeving. Daar! In de cabine van de vrachtwagen hangt een vlaggetje. Een Amerikaans vlaggetje met een puntig einde... Langzaam loop ik met mijn rug richting de cabine naar achteren.

"En je zou kunnen zeggen..."

Nog een klein stukje...

"Dat ik niet helemaal goed bij mijn hoofd ben..."

Snel draai ik een sierlijke pirouette, en neem zo onopvallend mogelijk het vlaggetje mee.

Bob doet alsof hij lacht, maar ik ruik zijn angst.

"Waar heb je het over kleintje? Ga maar weer terug naar je moeder!"

Ik geef hem mijn mooiste dodelijke grijns.

"Dat zou ik best wel willen hoor, maar helaas is ze erachter gekomen dat ik het overbuurjongetje heb vermoord... En de psychiater... en nog een paar mensen..."

Nu zie ik de angst in zijn ogen pas echt goed groeien.

"O-oke genoeg g-grapjes..."

Ik giechel als een klein meisje als ik hem hoor stotteren, en ik haal mijn vlaggetje achter me vandaan.

"D-die vlag staat voor vrijheid toch?"

Verbaasd kijk ik naar Bob.

"A-als d-die vlag voor vrijheid staat...

Dan kun je me toch beter laten gaan?"

Lachend kijk ik bobbedy-bangerik aan.

"Voor vrijheid?"

Bob knikt hoopvol.

"Weet je wat ECHTE vrijheid is?.."

De hoopvolle blik verdwijnt van zijn gezicht als hij beseft dat hij zojuist zijn eigen graf gegraven heeft.

"Zo te zien wel!"

Ik geef Bob mijn mooiste glimlach, en gooi de vlag met de puntige kant naar hem toe.

"Dag Bobbedy-Bob!"