Angel

13. Vrijheid

Buiten hoor ik de sirenes dichterbij komen. Een beetje bezorgd kijk ik naar het lijk naast mij. Hoe kom ik hier ooit mee weg. Het ziet er niet echt heel onschuldig uit. Ik voel de randen van het gat waar ooit het hart zat. Hier heb ik best wel wat kracht voor nodig gehad... Ik staar naar mijn bebloede hand, terwijl ik met mijn vingers het bloed eraf wapper. "Misschien kan ik... "

Ik bal mijn hand tot een vuist.

"Het op een ongeluk laten lijken!"

Mijn ogen glijden langs de muur, en een kleine onregelmatigheid valt mij op. Ik houd mijn hoofd schuin en voel eraan.

"een steunbalk..."

Ik klop op de muur tot ik de balk heb gevonden. Dan leg ik mijn hand in het midden, en haal diep adem. Dan sla ik met een snelle vaart drie keer in het centrum van de balk. Even lijkt er niks te gebeuren, maar dan begint het hele gevaarte te kraken. Ik sla het stof van mijn handen en grijns.

Als ik nog twee steunbalken breek, zal het genoeg moeten zijn, aangezien het maar een klein hotel is... Weer scan ik de muur op oneffenheden.

"Er moet hier toch ergens..."

Daar! Snel ren ik naar de tweede steunbalk en breek hem met een harde schop. Nadat ook de derde balk ik gebroken, begint het hele hotel te schudden. Nog voordat het hotel kan instorten spring ik door het raam, en breek mijn val met een koprol.

"Nu ik daar klaar mee ben, Hoef ik lekker niet  meer het lieve meisje te spelen!"

Ik sluit mijn ogen en geniet van het moment.

Wat een vrijheid...

Jammer genoeg worden mijn vredige gedachtes... Nouja, vredige... Mijn gedachtes verstoord door het geluid van een sirene die gevaarlijk dichtbij is. Geschrokken spring ik op, en kijk om me heen. Meteen nadat ik de heg heb gespot ren ik erheen, en spring met een vloeiende beweging eroverheen. Achter mij hoor ik het geluid van een gebouw dat instort.

Toen was het alleen nog maar een kwestie van rennen...

-------------------------------------

Zachtjes aai ik Kiezel over zijn kop. Angel heeft me gered. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest in mijn leven. Sinds vader en moeder weg zijn...

Wat een vrijheid...

Geen ruzies, geen geschreeuw, en geen blauwe plekken meer op mijn arm. Een glimlach glijd over mijn gezicht.

"Hoe kan ik Angel ooit bedanken..."

Ik loop naar het balkon en hang over de reling. Kiezel komt naast me liggen en legt rustig zijn kop op zijn poten. Ik staar het steegje in, waar ik nu uitzicht op heb. Hier is het allemaal begonnen. Een gevoel van pure vrede valt over me heen.

Helaas wordt dat moment snel doorbroken. Kiezel spitst zijn oren en kijkt op.

"Wat is er Kiezel?"

Piepend schuifelt hij heen en weer. Er is iets mis. Kiezel doet nooit zo. Behalve toen Angel mijn ouders... Zou het kunnen dat...

"Angel?..."

Nu hoor ook ik de voetstappen door de steeg echoen. Een schimmige gestalte rent met een onmenselijke snelheid voorbij.

"Angel!"

Angel remt een beetje af een geeft me een knipoog.

Hallo Aiden!

Ik zwaai, en Kiezel blaft opgewekt. Ze glimlacht naar ons, maar ik zie in haar ogen dat ze niet vrolijk is. Ze is in gevaar. Ze is gestresst. Angel rent verder, en haar blik verduisterd. Ik volg haar met mijn ogen tot ze uit het zicht verdwijnt.

Maar nog dieper in haar ogen, zag ik een wrok.

Angel koestert een wrok tegen iemand. Iemand die haar heeft achtergelaten. Haar vriendje misschien?

Nee... Dit wrok zit dieper.

Ik grom. Iemand zit mijn beschermengel dwars. Ik spring op en ren naar binnen. Niemand zit mijn beschermengel dwars! Ik ruk de besteklade open en pak het grootste mes wat we hebben. Zij heeft mij geholpen. Nu moet ik haar helpen.

"Kom Kiezel!"

Kiezel blaft en rent naar me toe en ontbloot zijn tanden. Tijd om te gaan. Met Kiezel aan mijn zijde ren ik het steegje in.

Tijd om Angel te bedanken...