Angel

54. Slechts een tweepoot...

Jody~
"LAAT ANGEL MET RUST!!!!"

Ik maak gebruik van het moment dat Demon niet meer op Angel let, en spring tussen hen in.

"Als je Angel wil, zul je eerst langs mij moeten!"

Ik spreid mijn armen en kijk Demon uitdagend aan. Hij torent boven mij uit en kijkt arrogant op me neer.

"Ga aan de kant, tweepoot."

Ik blijf staan en schud mijn hoofd, vastberaden om Angel niet achter te laten.
"Als je nu gaat laat ik je missssschien nog leven."

Opnieuw verroer ik me niet. Demon lijkt te zuchten en glijdt dan langzaam dichterbij.
"Je laat me geen keusss"

Dan lacht hij naar me. Maar zijn ogen lachen niet mee. Plotseling beweegt hij zich naar voren toe, richting Angel. Meteen spring ik.opzij, maar omdat ik niet was voorbereid op deze actie struikel ik over mijn eigen voeten. Ik val neer, en hoor hoe Demon me uitlacht.
"Je had toch nietsss kunnen uithalen. Tenslotte ben je nog sssteedss maar een tweepoot..."

Tranen stromen over mijn wangen.
Sorry Angel. Ik heb je niet kunnen redden.

Ik probeer me omhoog te duwen en kijk naar Demon, die opnieuw over Angel heen gebogen staat. Ik hoor hem zachtjes prevelen. Een zachte windvlaag steekt op, en Demon's lichaam wordt even wazig. Ik knipper met mijn ogen, en tot mijn grote verbazing zie ik in plaats van het schaduwmonster, een jonge man. Eigenlijk was het best een knappe man geweest, als hij niet zo'n ernstige wonden over zijn hele lichaam had. Maar ondanks zijn uiterlijk, bleven Demon's ogen hetzelfde. Kolkend met haat en woede. Niet langer er tegen kunnend om het zwaar gewonde lichaam aan te zien keek ik weg. Ik voelde Demon's ogen in mijn rug prikken.
"Ik begrijp dat je wegkijkt. Ik ben niet anders gewend. Ik ben een monster. Altijd al geweest."

Demon's stem klonk niet meer zo monsterlijk als eerst. Zijn stem had een mooie, rustgevende zachte klank. Voorzichtig keek ik op, en even leek het of ik tranen op zijn gezicht zag. Voor ik beter kon kijken, draaide hij zich weg. Hij liep weer naar Angel toe.

"Maar nu..."
Nee! Laat Angel met rust!

Dat was wat ik wilde schreeuwen. Maar mijn keel zat dicht. Het enige wat ik kon doen was toekijken. Opgeven en toekijken. Ten slotte was ik slechts een tweepoot. Ik had al voor negenennegentig procent opgeven toen ik een glimp opving van Angel's gezicht. Ik zag de angst in haar ogen. Die ene procent in mij, dat ene kleine procentje dat nog niet had opgegeven dwong mij om op te staan. Om demon te grijpen, hem neer te steken en te doden.

Maar toen ik hem greep, was ik niet degene die hem gevangennam. Ik besefte mijn fout wanneer ik het inwendige vuur door mij voelde branden.

Toen Demon's gedachten de mijne werden.

Toen Demon mijn lichaam had overgenomen.