Angel

12. Weerstand

Ik spring met mijn handen uitgestrekt naar voren. Het is tijd om afscheid te nemen van mijn manager. Afscheid van mijn leven als Becca King. Het heeft al lang genoeg geduurd. Geschrokken bukt de manager onderuit en ontwijkt me. Ik struikel over mijn eigen voeten, terwijl ik de verwachte weerstand mis. Ik grijp in de lucht, maar draai me in een vloeiende beweging weer om en staar naar hem. Wie denkt hij wel dat hij is?! Ik slaak een woedende kreet.

"Hou je gedeisd! miezerige tweepoot..."

Opnieuw ren ik richting de manager en klauw met mijn handen in zijn haar. ik grom als ik weer weerstand ondervind, terwijl hij zijn handen omhoog houd en zijn hoofd beschermt. Met een onmenselijke kracht dwing ik hem op de vloer, en plaats mijn voet op zijn borst. Hard genoeg duwend on alle lucht uit zijn longen te persen. Ik grijns, terwijl ik Twee grote, bloederige plukken haar uit zijn hoofd trek. Hij schreeuwt het uit van de pijn.

"Niemand kan tegen mij op!"

In mijn opwinding merk ik niet dat

mijn vroegere manager iets in zijn handen heeft.

Ik breng mijn gezicht dichterbij, en fluister in zijn oor.

"Heb je dat begrepen?.."

Het blijft stil, maar Ik voel het slap wordende lichaam onder mij beven en voorzichtig knikken. Ik lach. Dat is het hopeloze slachtoffer dat ik graag heb. Plotseling wordt de stilte doorbroken door het geluid van een telefoon.

"H-help... me...."

Woedend kijk ik naar het voorwerp in zijn hand. Hoe kon ik zo dom zijn! Snel pak ik het mobieltje af, en knijp het langzaam fijn. Voor het eerst.

"Niemand..."

voor het eerst bied iemand weerstand, denk ik terwijl hij wankelend opstaat. Alsof hij wil overleven. Heeft hij nou echt nog hoop?

"Niemand overleeft mij..."

Ik wordt overspoelt door gevoelens van pure woede. Geef het op, hopeloos stuk vlees.

"NIEMAND OVERLEEFT ANGEL!"

Ik hef mijn vuist op. Genoeg spelletjes. Tijd om het af te maken. Met een goed gerichte stoot op het hart gaat mijn hand soepel door zijn vlees heen, tot ik tot mijn elleboog in het bloed zit. Uit mijn zijn rug steekt een vuist. In die vuist zit wat

hem ooit in leven hield.

Zijn hart.

Ik trek mijn arm terug, en het nog stuiptrekkende lichaam van mijn manager valt op de grond. Ik lach terwijl ik het nog half kloppende hart in mijn handen houd. Langzaam knijp ik het samen, en een dun straaltje bloed loopt over mijn toch al rode hand.

Niemand overleeft Angel.