Angel

40. Amputatie

Angel's P.O.V.

Ik loop naar de man toe en fluister zacht in zijn oor.

"Omdat ik daar zin in heb."

Ik voel hoe de man huivert en hoe zijn angst groeit. Mensen zoals hem maken mijn dag helemaal goed. Als ze op de grond liggen, op leven na dood, smekend voor hun leven... Ik glimlach naar Kiezel, die nog steeds op het bureau ligt en alles nieuwsgierig in de gaten houdt. Wanneer we oogcontact maken kwispelt hij met zijn staart. Ik blaas hem een kushandje toe en richt me dan weer op mijn slachtoffer. De man huilt en kijkt me smekend aan.

"A-asjeblieft! Ik heb een vrouw en kinderen!"

Ik doe even alsof ik me schuldig voel.

"O, wat erg..."

Dan zet ik mijn vaste glimlach weer op mijn gezicht en hamg vlak voor de zijne.

"Zal ik ze uit hun lijden verlossen?..."

De man kijkt me geschokt aan en schudt hevig zijn hoofd. Ik haal onverschillig mijn schouders op en leg mijn hand op zijn hals. Dan til ik hem langzaam op terwijl zijn adamsappel diep zijn keel in duw, waardoor het onmogelijk wordt om te ademen. De man begint meteen zwaar te hijgen en klauwt naar mijn handen, proberend zichzelf te bevrijden. Hij krabt mijn handen tot bloedens toe, maar ik laat niet los. Met een gigantische lach op mijn gezicht kijk ik toe hoe hij sterft. Hoe zijn bewegingen steeds slapper worden, hoe zijn gezicht steeds angstiger wordt. Tijdens zijn laatste adem geeft hij het op. Het enige wat ik nog in zijn ogen zie, is verdriet en angst. Lachend laat ik hem vallen en draai me dan om, niet langer gevend om het lijk.

"Weet je Kiezel, ik voel me helemaal opgefrist"

Kiezel blaft.

"Ik had gewoon even een pauze nodig!"

Dan kijk ik weer naar Kiezel's poot. Geamputeerd... Shit. Ik had geduld moeten hebben! Wie moet Kiezel's poot nu amputeren? Ik krab achter mijn oren.

"Denk je dat ik het zelf kan Kiezel?"

Kiezel blaft opnieuw. Zou ik het kunnen? Ik heb genoeg ziekenhuisprogamma's gezien om te weten hoe het moet. Ik kijk Kiezel diep in zijn amberkleurige ogen. Durf ik het aan? Ik slik en neem een besluit.

"Kiezel... Vertrouw je me?"

Ik steek mijn hand uit en Kiezel snuffelt er wantrouwend aan. Dan lijkt hij even te twijfelen, maar legt dan zijn kopje op mijn hand. Hij kijkt me lief aan en kwispelt met zijn staart. Het is net of hij wil zeggen
Het is goed Angel, ik vertrouw je.

Ik glimlach en geef hem een kusje op zijn kop.

"Dank je Kiezel. Ik hoop dat ik kan helpen."

Snel leg ik de scalpel weg en brandt de wond dicht met de doktersapparatuur. Ik slik wanneer het bloeden niet stopt, maar blijf kalm en brand de wond nog verder dicht. Tot mijn grote blijdschap blijft het ditmaal dicht, en stopt het bloeden. Kiezel slaapt nog van de verdoving dus til ik hem voorzichtig op. Kiezel knippert met zijn ogen en even later staart hij me nieuwsgierig aan. Dan begint hij mijn gezicht te likken. Ik lach.

"Kiezel! stop!"

Dan loop ik de kamer weer in waar het lijk van de dokter ligt. Ik zet Kiezel op de grond en ga ernaast zitten.

"Komop Kiezel, Loop!"

Kiezel kijkt me onzeker aan maar begint dan voorzichtig te waggelen. Meteen valt hij op zijn neus, en hij piept zachtjes.

"Je bent volledig uit balans..."

Dan kijk ik naar het lijk en lach.

"Ik weet wel hoe we dat kunnen oplossen!"