Angel

33. Op de vlucht

Angel's P.O.V.

Alles lijkt in slowmotion te gaan. Ik zie hoe de twee kogels naar mij toe vliegen, wetend dat ik niks meer kan doen. Langzaam voel ik de kogels zich in mijn linkerschouder boren. Even voel ik niks. Dan brandt de hel los. Een vurige pijn snelt zich door mijn schouder. Ik schreeuw het uit. Woedend draai ik me richting Jody.

"WIE is hier nou het monster?!?"

Ik zie dat Jody in de war is door mijn uitroep. Ik maak gebruik van dit moment door het geweer uit haar hand te slaan. Ze slaat een verraste kreet en kijkt me dan verward aan. Mijn shirt kleurt langzaam rood en ik word duizelig van het vele bloedverlies. Ik voel mijn haat voor Jody opnieuw opnieuw opbloeien.

"Jij hebt mij opgesloten..."

Ik zet een stap naar voren.

"Jij hebt me vernederd..."

Ik ontbloot mijn tanden en grom zachtjes.

"JIJ VERDIENT HET NIET OM TE LEVEN!!!"

Een kreet vol haat weerklinkt door. het bos wanneer ik op Jody afren. Angstig kijkt ze om zich heen, zoekend naar een uitweg. Ik lach wanneer ze zich omdraait en probeerd weg te komen.

"JA, REN MAAR! Ik krijg je toch wel..."

------------------------------------

Jody's P.O.V.

Hijgend ren ik weg van Angel. Ik weet dat het hopeloos is, maar ik kan niks anders meer doen. Dus blijf ik maar rennen. Ik weet niet waar ik heen ren. Het hele bos ziet er hetzelfde uit en het is te donker om iets te herkennen. Zolang ik in beweging blijf komt het goed. Hoop ik... Angel's krankzinnige lach  echoed door de duisternis. Ik had thuis moeten blijven, of in ieder geval versterking mee moeten nemen. Hoe heb ik het in mijn hoofd gehaald om de meest gevaarlijke persoon van het moment in mijn eentje te confronteren?
"Blijf rennen Jody, ik houd wel van een uitdaging... En als je je best doet, overleef je het misschien wel."

Dan lacht ze vrolijk en onschuldig. Waar kwam haar stem vandaan? Waar is ze? Ik voel mijn angst groeien. Ik grijp mijn haren vast en trek eraan. Nee... Geen angst. Ik schreeuw woedend Angel's naam en zet alle angst om in agressie.

"ANGEL!!! KOM TEVOORSCHIJN!!!"

Het blijft stil. Het enige wat ik hoor is mijn eigen gehijg.

"DURF JE NIET?!?"

Ik hoor zacht gegiechel uit de bosjes achter mij komen. Vliegensvlug draai ik me die richting in. Dan hoor ik Angel me aanspreken vanuit weer een.andere hoek.
"Jody..."

Ze zegt mijn naam zachtjes maar dreigend. Telkens opnieuw uit een andere hoek. Radeloos draai ik rondjes, tot ik uiteindelijk duizelig op de grond val.

"WAAR BEN JE?!?"

Weer hoor ik zacht gegiechel, dit keer van voren. Ik probeer Angel te onderscheiden van de duisternis, wanneer ik plotseling van achteren bij mijn enkel gegrepen wordt. Van schrik schreeuw ik het uit. Als ik me omdraai zie ik Angel.

Haar linkerschouder zit onder het bloed, verbonden met een stuk spijkerbroek. Ondanks dat zit ze nog steeds onder het bloed. Haar kleding is volledig aan stukken gescheurd. Ze houdt me stevig vast met haar rechterhand, terwijl ze haar linkerarm levenloos langs zich laat hangen, druipend van het bloed. Het ziet er niet naar uit alsof ze er iets van voelt.

Maar dat is bij lange na niet het weerzinwekkendste.

Haar gezicht staat emotieloos. Geen lach, geen boze blik. Volledig emotieloos. Maar haar ogen. Haar ogen staan vol haat, woede en verdriet. Ik voel de rillingen over mijn rug lopen terwijl ik naar haar kijk. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel angst gevoeld.

"Ik zei toch blijf rennen..."