Angel

17. Familiekwaaltje

Voor mij zit in de duisternis het snikkende silhouhet van mijn moeder. Ze zit op haar knieen en haar schouders schokken. In haar handen heeft ze een mes, wat al een best leuk uitzicht is... Maar het meest geniet ik van wat voor haar ligt. Voor haar ligt een bloederig lijk. Niet zomaar een lijk.

Het lijk van mijn vader.

Ik kan het niet helpen. Met een grote glimlach op mijn gezicht staar ik naar het tafereel dat zich voor mij afspeelt. Het duurt niet lang of ik sta hardop lachend in de deuropening. Het zit dus in de familie... Ik ben niet de enige.Langzaam draait moeder haar hoofd om, en kijkt me verbaasd aan.

"jij...

monster..."

Ik stap naar voren en zak door mijn knieen zodat ik oogcontact kan maken met moeder.
"Ik? Een monster?"

Ik schenk haar mijn mooiste glimlach.

"Ik ben niet degene die haar man heeft vermoord."

Mijn moeders ogen gloeien met haat. zo te zien heb ik een gevoelige snaar geraakt... Langzaam staat ze op, het mes stevig vastklemmend.

"JIJ..."

Ik houd mijn handen op mijn rug en zet een onschuldige blik op mijn gezicht. Naar de grond starend, als een kleutertje die een vaas heeft gebroken.

"JIJ HEBT ONS GEZIN VERWOEST!"

plotseling springt ze op mij af, haar mes uitstekend. Soepel spring ik opzij, afkeurend mijn hoofd schuddend. Moeder draait haar hoofd verwilderd naar mij toe, en in haar ooghoeken glinsteren tranen.

"JOUW VADER EN IK HEBBEN EEN MONSTER GEMAAKT!"

Zogenaamd gekwetst leg ik mijn hand op mijn hart, en maak een pruillip.

"Ik ben een monster? Je eigen dochter?"

Ik loop naar voren en til moeders kin omhoog, haar diep in de ogen kijkend. Haar blik verzacht als ik haar onschuldig aankijk.

"Angel..."

Dan verhard haar mijn blik.

"Je bent inderdaad een monster."

Ze staat op, en verlost zich van mijn blik.

"En je bent NIET mijn dochter!!!"

een beetje verbaasd stap ik achteruit. Dan glijdt er weer een brede glimlach over mijn gezicht.

"Mijn paspoort zegt toch echt iets anders hoor..."

Nu heb ik moeder pas echt boos gemaakt. Ze pakt haar mes nu met twee handen tegelijk vast.

"Ik heb je op deze wereld gezet..."

tranen stromen over haar handen, terwijl ze het wapen boven haar hoofd houd.

"EN IK HAAL JE ER OOK WEER VANAF!!!"

Met een gigantische snelheid rent ze naar me toe en richt het mes op mij. Weer ontwijk ik moeders uithaal zonder problemen.

Dacht ik.

Op het laatste moment draait ze haar mes een onverwachte hoek in. Helaas merk ik het te laat. Moeders mes ligt al op mijn keel, en ik weet dat bij de kleinste beweging ik mezelf zal verwonden. En zal stikken in mijn eigen bloed. Ik zit vast, en voor mij zie ik de bloeddorstige ogen van mijn moeder.

Het is dus echt een familiekwaaltje...