Angel

14. Verdwaald

Langzaam sjok ik door de regen. Naast mij loopt Kiezel, met zijn oren in zijn nek zachtjes te piepen. Wat een hondenweer. Voorzichtig gooi ik mijn mes van de ene naar de andere hand. Wat ik allemaal wel niet over heb voor Angel... Ik moet wraak voor haar nemen. Dit kan ze niet alleen! Ik verstevig mijn pas en loop verder met vernieuwde energie. Voor Angel...Ook Kiezel wordt weer wat enthousiaster en rent een stuk vooruit, niet langer piepend.Ik spring in een plas water, en lach als het omhoog spat. Zo volgen ik en Kiezel samen het pad, geen van beide wetend waar het naartoe lijdt.

Na een uurtje komen we de stad uit, en een kwartiertje daarna komen we aan bij het bos. Langs het bos ligt een snelweg. Het stoort me. Dat geluid van al die vrachtwagens, terwijl de vredige stilte van het bos me aantrekt. Onbewust loop ik steeds dieper het bos in, tot ik uiteindelijk de snelweg uit het zicht verlies. De vredige stilte wordt drukkend, en ik kijk gespannen om me heen. We zijn verdwaald. En ik voel me hier niet veilig...

"Kiezel?"

Ook Kiezel voelt zich niet prettig. Zijn oren liggen in zijn nek, en hij onbloot zijn tanden. Zijn zachte gegrom doorbreekt de stilte.

"Kom Kiezel, we gaan terug. Als we hier verdwalen in het bos, kunnen we Angel al helemaal niet meer helpen."

Kiezel keft instemmend, en begint te snuffelen in het gras. Hoewel ik weet dat het hopeloos is, kijk toe hoe hij ons spoor opzoekt. plotseling voel ik ineens een koude rilling over mijn rug lopen.

Angel zei je?...

Ik kijk verschrikt op. Wie was dat? Was dat een man? Maar sinds wanneer klinken mannen zo... Onmenselijk? En wat moet hij met Angel? Wat moet hij met MIJN Angel? Mijn greep om mijn mes verstrakt, en ik maak mezelf groot.

"Ja dat klopt! Laat haar met rust!"

Een duistere lach echoed door het bos.

Geen tweepoot commandeert mij...

Tweepoot?...

Ik denk terug aan de dag dat ik Angel onmoette.

Ik ben Angel. 
Maak je geen zorgen. Alles komt goed. Ga maar slapen. En als je morgen wakker wordt...
zullen jouw ouders verleden tijd zijn

Angel was naar binnen gerend, en had mijn ouders bij hun kragen gepakt, alsof het niks was. En toen zei ze...

Miezerige tweepoten...

"WIE BEN JIJ?!? EN HOE KEN JE ANGEL?!"

Zou hij degene kunnen zijn, tegen wie Angel een wrok koestert?

Wie ik ben? dat gaat je helemaal niks aan. Maar je gaat me wel helpen...

Ineens wordt alles om me heen pikkedonker. Kiezel begint angstig te blaffen wanneer hij in de duisternis verdwijnt.

KIEZEL!!! Wil ik roepen. Help me! wil ik schreeuwen. Maar in plaats daarvan komt er een onmenselijk gegorgel uit mijn keel. Een ijzige kou grijpt me bij mijn voeten, en ik wordt onderuit gehaald. Hopeloos klauw ik in het zand, hopend op houvast. Het enige resultaat wat ik daarmee behaal is dat mijn nagels scheuren, en ik het mes uit mijn hand laat vallen.

"KIEZEL!!!"

Heen en weer springend probeert Kiezel bij me te komen. Hij piept uit wanhoop, terwijl hij wordt tegengehouden door iets wat ik niet kan zien.

"ANGEL!!!"

Het laatste wat ik hoor voor ik de duisternis in wordt gesleurd is het wanhopige gehuil van Kiezel.

Dan neemt een inwendig vuur me over.