Angel

11. Ontslag

Snel ren ik weg van Aiden's huis. Waarom heb ik dit gedaan? Nu kan ik niet meer in het hotel werken! Het huis staat veel te veel in de buurt. De politie begint hier vast met zoeken, en dan vinden ze mijn bebloedde kleren en... en dan is het afgelopen. Ik moet NU gaan. Maar zelfs als ik ga, kunnen ze mensen achter mij aan sturen... dan ben ik de klos! Wat moet ik doen... Ik loop de hoek om en zie het hotel al staan. Ik heb het gehaald. Nu snel mijn spullen pakken, en...

"Becca? Waarom ben je nog zo laat

op?"

Voor mij staat de hotelmanager met een bezorgde blik. Van mijn stuk geraakt deins ik achteruit. Wat nu. Terwijl hij me van top tot teen opneemt, bedenk ik me iets. Alleen hij weet dat ik hier heb gewerkt. Dus als hij er niet meer is, kan hij ook niemand achter mij aan sturen! Ik lach. Eindelijk wat positief nieuws.

"Becca?

Je kleren zitten onder het bloed! Heb je gevochten? Of ben je aangevallen?"

En een lijk meer, om mijn veiligheid vast te stellen, maakt toch niks uit. Maar ik heb geen wapen.

Eerst even meespelen, tot ik een wapen heb... Dus ik zet mijn angstige gezicht weer op. 

"Ik liep door de straat... en.. en toen..."

Ik barst in snikken uit, dankbaar aan de toneellessen die ik ooit heb gevolgd. Gelukkig trapt mijn manager erin, En pakt me meelevend bij mijn schouder.

"Ach, arme meid! kom maar. Alles komt goed."

dramatisch snikkend loop ik achter hem aan. Wanneer hij binnen is verschijnt er een grijns op mijn gezicht.

" De idioot... "

Dan loop ik achter hem aan de deur door. Wacht maar tot ik een wapen heb... Onopvallend laat ik mijn ogen de kamer door glijden. Het is een akelig lege kamer.

"Waar zijn de messen als je ze nodig hebt..."

De manager draait zich om en kijkt me aan.

"Zei je iets, Becca?"

snel schud ik mijn hoofd.

"Nee, m-maar wil je een glaasje water voor me inschenken? Ik ben nogal geschrokken..."

De manager knikt.

"Tuurlijk. Maar je moet me zo wel vertellen wat er is gebeurd."

Dat gezegd hebbende loopt hij de kamer uit. Voor mij is dat het teken om op te springen en snel een wapen te zoeken.

"Shit..."

De kamer is helemaal leeg. nergens ligt een wapen. Alleen twee stoelen, en een glazen tafel. Zelfs op tafel ligt niks. Ik hoor voetstappen naderen. De manager. Hij komt eraan.... Haastig kijk ik rond. Er hangt ook niks aan de muren. Ik bal mijn vuisten, en ontbloot mijn tanden.

"Dan maar met blote handen..."

Op dat moment komt de manager binnenlopen. Voor hem ziet hij een meisje met bebloede kleren, en een krankzinnige lach op haar gezicht. Zijn ogen worden groot als hij realizeerd dat dit niet het onschuldige meisje is, wat hij dacht dat het was. Hij laat het glas met water vallen, en deinst achteruit.

"Jij! Nee.... Dat.. Dat kan niet! Jij kan toch niet...

Jij was het..."

Ik knik, en lach naar hem.

"Ik neem ontslag."

Meteen als ik uitgesproken ben schiet ik naar voren, met mijn handen naar voren gestrekt.

Tijd om afscheid te nemen van mijn manager...