Angel

44. Saskia

Wow Suprise!
Ik kon toch nog een hoofdstuk schrijven! Maar aangezien ik nu twee weken wegga, en mijn telefoon thuisblijft is dit echt het laatste hoofdstuk, van de komende twee weken. (Bedankt voor al die lieve berichtjes, die me een fijne vakantie wensen!)

Saskia's P.O.V.

Ik kijk verbaasd naar het onbekende meisje dat me beschuldigend aanwijst. De hond naast haar volgt haar vinger en kijkt mijn richting uit. Wanneer hij mij ziet, kijkt hij me diep in mijn ogen aan, op een manier die je niet van een hond zou verwachten. Het meisje lacht.

"Kiezel, grijp."

Een enkele seconde gebeurd er helemaal niets. Dan zakt de hond in de aanvalshouding en ontbloot zijn tanden, zijn ogen nog steeds op mij gericht.

"W-wa-"

Dan zet de hond, 'Kiezel' zich af en rent met een gigantische snelheid naar mij toe. In een reflex draai ik me om en begin te rennen. Het is te laat. Ik voel hoe Kiezel's tanden zich in mijn enkel boren. Ik probeer niet aan de pijn te denken en schop hem weg. Kiezel piept, maar herstelt zich meteen. Achter hem komt zijn baasje staan, met een gigantische lach op haar gezicht. Woedend kijk ik haar aan.

"WAT IS ER MIS MET JOU?!?"

Ze houdt haar hoofd schuin en lacht opnieuw, maar houdt haar mond. Ze wijst opnieuw naar mij. Kiezel's ogen staan weer op mij gericht. Hij zakt door zijn voorpoten en klauwt met zijn klauwen in de grond, terwijl hij vrolijk met zijn staart kwispelt.

"HOU JE HOND TEGEN, GEK!"

Ik grijp mijn enkel en probeer het bloed te stelpen. Het is even akelig stil.
"Jij begrijpt het niet, of wel?..."

Ik schrik op wanneer plotseling een stem de stilte doorbreekt. Ik kijk op en zie dat het meisje me vrolijk aankijkt. Ze lacht me zelfs toe...
"Ik ben Angel, en ik wilde juist dat Kiezel je aanviel..."

Waarom zou ze dat willen? Waarom zou ze mij pijn willen zien lijden? Ik open mijn mond en protesteer luid.

"Ja nou en? Ik ben Saskia. Ik ga jou toch ook niet bedreigen en aanvallen?"

Ik wil nog verder razen, maar sluit mijn mond abrupt wanneer ik iets realiseer.

Angel...

Als ze Angel heet dan... Dan... Dan is zij degene waarvoor we gewaarschuwd worden tijdens het journaal. De ontsnapte crimineel, de medogeloze moordenaar, de onhoudbare psychopaat...

"Ben jij echt Angel?..."

"Waarom zou ik liegen?"

Ik slik. Ze is het echt. En ik ben haar volgende doelwit... Mijn ogen worden groot van angst wanneer ze plotseling weer beweegt. Ze laat haar hand zakken en Kiezel ontspant. Ik zucht opgelucht.

"Waar heb ik eigenlijk een hond voor nodig?"

Angel lacht op een krankzinnige manier en ik weet dat ik verdoemt ben. Ik had niet zo opgelucht moeten zijn toen Kiezel rustig werd...

"Het is veel leuker als ik het zelf doe..."