Angel

39. Ballerina

Angel's P.O.V.

"Nu is het eindelijk tijd voor wat plezier..."

Ik verbreed mijn lach en haal het beeldje achter mijn rug vandaan. Wanneer ik zie hoe het beeldje eruitziet haal ik vragend een van mijn wenkbrauwen op.

"Een ballerina?"

De man bloost, en ik barst in lachen uit. Kiezel houdt vragend zijn koppie schuin.

"Een ballerina!!!"

Ik lach nog harder en Kiezel begint enthousiast te kwispelen. De man kijkt ongemakkelijk om zich heen wanneer ik een sierlijke pirouette draai.

"En een, en twee"

Vrolijk dans ik de kamer rond. Als ik tot stilstand kom lach ik de man vriendelijk toe.

"Kom dans toch mee!"

Ik zie dat de man zich steeds ongemakkelijker voelt en ik geniet ervan. O, wat heb ik dit gemist... Ik houd de ballerina voor zijn ogen en zwaai het rustig heen en weer. De man zijn ogen volgen het beeldje. Ik grinnik om zijn onnozelheid. Met een snelle beweging haal ik het beeldje naar achteren. De man schrikt van de plotselinge beweging en valt bijna van zijn stoel af. Dan breng ik het beeldje met een nog snellere beweging naar voren, recht op mijn doel af.

Wat kan ik hier toch van genieten...

------------------------------------

Dokter's P.O.V.

Ik schrik wanneer het onbekende meisje plotseling de ballerina naar achteren trekt. Even zit ik wankel, maar ik herstel mijn evenwicht. Wanneer ik weer omhoog kijk zie ik de hand van de ballerina regelrecht op mijn linkeroog afkomen. Nog voordat ik iets kan doen steekt het in mijn oog. Even kan ik niet bevatten wat er allemaal gebeurd. Verbaasd kijk ik voor me uit en zie hoe het meisje het beeldje loslaat. Ze kijkt me lachend aan. Vol ongeloof voel ik met trillende hand aan de ballerina die in mijn linkeroog steekt. Mijn overgebleven oog begint meteen te tranen en ik trek het beeldje eruit. Ik voel hoe mijn oog verwoest wordt wanneer de ballerina mijn oog verlaat. Ik hoor hoe de bebloede ballerina op de grond kletterd. Even blijft het stil. Daarna kan ik niet meer helder nadenken door de pijn. Ik schreeuw het uit en voel hoe het bloed uit mijn oog stroomt. Het glijd langs mijn wang omlaag en sijpelt over mijn lippen. Een metaalachtige smaak vult mijn mond. Ik sta op uit mijn stoel en grijp mijn haren. Wankel loop ik door de kamer heen, terwijl ik aan mijn haren trek, hopend om de pijn te verdrijven. Dan knal ik tegen de muur aan en val op de grond. Ik ben mijn stem verloren door mijn geschreeuw dus begin ik maar zachtjes te snikken. Tot mijn grote verbazing merk ik dat de kamer wordt gevuld met het geluid van krankzinnig gelach. Voorzichtig til ik mijn hoofd op om te kijken wat er aan de hand is, maar ik kan niks zien door het bloed wat mijn ogen nu bedekt. Door de rode vloeistof heen zie ik vaagjes het silhouhet van het meisje.

"W-waarom?.."

Mijn stem klinkt zacht en hopeloos tegenover de zelfverzekerde vaste stem van het meisje.

"Waarom?"

Ze barst opnieuw in lachen uit.

"Dat lijkt me duidelijk."

Het silhouhet stapt langzaam dichterbij en fluistert zacht iets in mijn oor.

"Omdat ik daar zin in heb."