Angel

8. Avondje uit

"Yes!

Aangenomen!"

Ik heb zelfs alvast wat geld ontvangen van die aardige man. Alleen maar omdat ik er een beetje gehavend uitzag! Ik moet toegeven, ik zou me ook niet erg fijn hebben gevoeld om samen te wonen met iemand die allemaal bloedvlekken in haar kleren heeft. Voortaan moet ik beter opletten...

even later loop ik met schone, nieuwe kleren de winkel uit. Ik loop al richting de prullenbak om de tas met mijn bebloede kleren weg te gooien, maar ik bedenk me. Ze kunnen nog best wel van pas komen. Vervolgens loop ik naar de elektronicawinkel. Ik heb nog een oplader nodig voor mijn telefoon.

Even later zit ik op mijn nieuwe kamer, op mijn nieuwe werk, met mijn nieuwe haarkleur in mijn nieuwe kleren. Nieuw. Nieuw. Nieuw. Alles nieuw. Ik zie eruit als een braaf meisje. Als je Becca King op straat zou tegenkomen, zou je haar gewoon voorbij lopen. Niemand besteed aandacht aan een normaal meisje.

precies hoe ik het wil hebben.

Het wordt al donker buiten, en de hotelmanager loopt binnen.

"Hallo Becca, alles goed hier?"

ik knik.

"Oke, op het moment hebben we geen gasten, maar overmorgen zijn er een hoop kamers geboekt. Tot die dag ben je vrij. kun je alvast een beetje wennen.

Mijn vrouw en ik gaan vanavond een avondje uit. Overleef jij het in je eentje?"

Ik knik opnieuw.

"Dag Becca!"

Ik zwaai de manager uit, en als ik hem niet meer zie verschijnt er een grijns op mijn gezicht.

"Als u uit gaat, dan mag ik toch ook wel wat 'plezier gaan maken'?"

Ik loop weer naar boven en open mijn kast. Daar hangen al mijn nieuwe kleren netjes op een rij. Ik duw alles opzij en pak het hoopje bloederige kleding dat op de bodem ligt.

"Maar dan moet ik wel iets passends aantrekken"

Ik trek mijn nieuwe kleren uit en trek mijn -veel comfortabelere- oude kloffie aan. Ik houd mijn arm omhoog en kijk naar de gedroogde bloedvlekken op mijn mouwen.

"Misschien moet ik het ook maar even 'opfrissen'..."

Ik loop naar het raam en open het.

"Waar zal ik heengaan?.."

ik zak door mijn knieen om de val vanaf de derde verdieping te dempen. Een normaal persoon had vast zijn benen gebroken. Maar sinds Demon ben ik bijna onkwestsbaar geworden! en ik moet toegeven, ik ben niet echt een 'Normaal persoon'...

ik kijk rond. Wat nu? Er zijn een paar dingen nodig voor mijn 'plezier'.

"Als eerste, een slachtoffer..."

Ik kijk in het rond en zie een stelletje hand in hand lopen. Ze zien er gelukkig uit. Alsof ze... compleet zijn. Wat jammer voor hen! Ik niet compleet. Niemand niet compleet.

"Als tweede, een wapen..."

Tussen het vuilnis vakt mijn oog op een doosje flosdraad. Het doosje is gehavend, maar de inhoud is nog intact. ik neem het tussen mijn vingers en span het draad. hiermee kan je best wel door zachte dingen snijden. zoals kaas, of een kaars ofzo... Ik span het draad nog harder aan, en er ontstaat een snee in mijn vinger. Ik kijk toe hoe een rode druppel bloed op de grond valt. En huid, zo te zien.

"En tot slot, een locatie..."

Het stelletje loopt een steegje in. Wat een cliche... ik klim langs de muur van het steegje omhoog, erop lettend dat ze me niet zullen opmerken.

"Brad..."

"Wat is er Hannah?"

"Ik voel me bekeken..."

"Geen zorgen suikerklontje, ik bescherm je wel!"

"O, Brad..."

Het meisje kijkt zwijmelend naar 'Brad'. Het is zo zoetsappig dat ik er bijna van moet kokhalzen. Dus Brad is de stoere jongen, en Hannah is het hopeloze meisje. Ik ben nieuwsgierig hoe Brad zou reageren, als Hannah ineens verdwijnt, en hij haar even later terugvindt in een plasje bloed... Maar ik zou Hannah's gezicht wel eens willen zien wanneer Brad plotseling wordt aangevallen, en haar niet meer kan beschermen...

O, de keuzes