Angel

21. Vast

Als ik mijn ogen open, voel ik me uiterste oncomfortabel. Ik probeer  te gaan verzitten, wanneer ik merk dat ik vast zit. Mijn handen zitten allebei bevestigd aan een andere hoek van het vreselijk benauwde kamertje. Mijn enkels zitten aan elkaar verbonden, en mijn nek zit vast aan de muur. Ik kan op geen enkele manier bewegen. Ik zit vast. ECHT vast... ik probeer in het rond te kijken, maar het kamertje is te duister. Al snel is het duidelijk dat het te donker is om iets te zien. Ik sluit mijn ogen en probeer me te concentreren op mijn andere zintuigen, wanneer ik plotseling stemmen hoor.

..."Heb je het gehoord? Angel zit achter deze deur!"
"No way! Dat is toch dat meisje dat..."
"Het meisje dat haar eigen psycholoog heeft vermoord."
"Ik heb gehoord dat ze niet alleen hem heeft vermoord, maar ook haar ouders, en nog een paar mensen!"
"Wat een monster..."

Een zacht grommetje ontsnapt me als ik hoor dat ze me een monster noemen. Net als moeder...

"Ja inderdaad! En ken je de roddels?"
"Welke?.."
"Ze zeggen dat ze bezeten is..."

Aan de andere kant van de deur blijft het stil. Ik probeer mijn hoofd te schudden. Nee, niet meer. Demon is weg.

"Was... Bezeten Was..."

"Hoorde je dat?"
"Wat?"
"Ik dacht dat ik een stem hoorde..."
"denk je dat Angel?.."

Weer blijft het even stil. Ik giechel als een onschuldig meisje. Ik kan de angst van de twee mannen aan de andere kant van de deur gewoon ruiken.

"Z-zullen we gaan kijken?"
"M-maar onze orders..."
"Een keertje gluren zal toch niks uithalen?"
...
"Oke. We zetten de deur op een klein kiertje, en dan geef ik je vijf seconden om te spieken."
"Is goed.
Drie"
"Twee"
"Een!"

Langzaam gaat de deur open, en een straaltje licht valt binnen. Even gebeurd er niets, maar dan kijken twee nieuwsgierige paar ogen me aan. Ik staar terug, en zie dat ze allebei bleek worden. Ik lach naar ze.

"Boe!"

Beide mannen schrikken zich dood en stappen zo snel mogelijk ze kunnen achteruit, bijna struikelend. Snel sluiten ze de deur, en ik hoor hevig gehijg aan de andere kant.

"W-wat doen we nu?"
"Ik weet het niet! Moeten we Jody roepen?"
"Maar wat nou als dat monster ontsnapt?"

Ik zucht.

"Ik kan jullie horen hoor..."

Ik hoor dat de twee mannen aan de andere kant opschrikken.

"S-sorry A-angel..."
"Waarom zeg je sorry?"
"Wat nou als ze boos wordt?"
"Ze zit vast idioot."

Jody? Vast de leidster... Ik denk terug aan de vrouw die haar geweer op mij had gericht deze middag. Dat moet Jody zijn...

"Hey tweepoten. Roep Jody voor mij."

"Hoe weet ze van Jody?"
"Ze is helderziend!"
"Kan ze mijn gedachtes lezen?!?"
"O help! dan weet ze waar ik woon!"

Ik rol met mijn ogen terwijl ik luister naar de paranoia gesprekken tussen de twee stresskippen.

"WAT GEBEURD HIER!"

Een harde stem doorbreekt het gesprek. Meteen is het stil. De deur zwaait open, en de agente van vanmiddag staart me aan.

"Angel. Je bent wakker."

Mijn blik verhard en ik kijk haar diep in haar ogen.

"Dat klopt, Jody..."