Hayatımın en büyük şokunu evliliğimin ikinci gününde yaşadım.!
Evlendiğim adamın evli ve ikide çocuğu olduğunu öğrendiğimde, dünyam başıma yıkılmıştı.
Birbuçuk yıl gibi uzun bir ilişkiden sonra muhteşem bir düğünle dünya evine girdigimi düşünürken...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Bölüm şarkısı TARKAN & KİBARİYE "YAK BÜTÜN FOTOĞRAFLARI.")⬆
Hayatım boyunca izlediğim bircok dizi ve film mutlu sonla bitmişti. Ya bir evlenme teklifi, ya bir düğün veya herşeye rağmen aşık iki insanın kavuşması. Acaba kader benim içinde mutlu bir son yazar mıydı? Bu durumda hikayemin mutlu sonla bitmesi neredeyse imkansız gibi duruyordu. Hayatımın ilk ve sanırım son evlenme teklifini almış, rüya gibi bir düğünle evlenmiş ama sevdiğim adama kavuşmak yerine ondan ayrı düşmüştüm. Bu mutlu son değildi, bu milyonda bir insanın başına gelebilecek kötü bir sondu. Son diyordum çünkü onunla artık olamıyacağımı biliyordum. Ve bildiğim başka bir şey daha vardıki; oda Cengiz siz bir daha asla mutlu olamayacağımdı.
Cengiz benim için yüksek bir dağ gibiydi. Hızlı tırmanıp, zirveyi gördüm ama aynı hızlada yere çakılıp paramparca oldum.
"Ben ne kadarda saf biriymişim" diyorum kendi kendime. Bir buçuk yıldır birlikte olduğum adamın evli olduğunu nasılda anlamadım. Evet o da çok iyi oynamıştı ama benim bunu anlamam lazımdı. Evlenmeden önce kaç kez gelmiştim bu eve, ben gerçekten körmüşüm.
Bütün gece ağlamaktan kuruyan gözlerimi ovuşturup tavana odakladım. Keşke evlenmeden bir gün önce bir araba çarpsaydı bana ve olduğum yerde ölseydim. Yada bir deprem olsaydı da ölen tek kisi ben olsaydım. Veya bir yangın çıksaydı ve yanıp kül olsaydım. Eminim canım şimdiki kadar çok yanmazdı. Bu gerçeği şimdi öğreneceğime ölseydim daha iyiydi. Ben bunları hakedecek ne yapmıştım? Ben sadece onu çok sevmiştim. Ve şimdi anlıyordum ki o benim tertemiz aşkıma, sevgime layık deyilmiş. O yalancının biriymiş sadece. Ve bende ona inanan saf bir kızmışım.
Kapı kolunun yerinden oynamasıyla gözlerimi kapattım. Bir çift ayak sesi girdi içeri ve odada ilerlemeye başladı.
"Boşuna gözlerini kapatma, uyumadığını biliyorum." dedi.
"Yüzünü görmemek için kapatıyorum gözlerimi. Yalancılara tahamülüm yok çünkü."
Uzandığım yatağın bir tarafı hareket edince, Cengiz in yatağa oturduğunu anladım. Gözlerimi açmamakta kararlıydım. Sakin durmam gerekiyordu, eğer bir kıvılcım yanarsa buraların kül olacağını biliyordum. Ne Cengiz alttan alacak biriydi, ne de ben bunca olanlardan sonra onu idare edecek değildim. Benim için herşey bitmişti ama bunu sakinlikle bitirmek istiyordum.
Ona olan öfkem bu şehirden bile daha büyüktü. Beni bir gecede harabeye çevirdi ve hiç utanmadan hala yüzüme bakabiliyordu.
Elleriyle saçlarımı karıştırdığında.. "Dokunma bana." deyip ona arkamı döndüm. O vazgeçmeye niyetli değildi, bana yaklaşıp ellini belime sardı.
"Daha sinirin geçmedi mi? Ama ben bu kadar sabırlı biri değilim, biliyorsun." dedi.
Cengiz in bu cümlesi bütün sinirlerimi biranda germişti. Yüzsüz, bunca şeye rağmen hala benimle böyle konuşabiliyordu. Gerçekten bu durumu sineye çekip, onunla evliliğime devam edeceğimi mi sanıyordu? Saçmalık. Aşkımdan öleceğimi bilsem bile onun ikinci karısı olarak burda kalmaya devam etmem.
