Hayatımın en büyük şokunu evliliğimin ikinci gününde yaşadım.!
Evlendiğim adamın evli ve ikide çocuğu olduğunu öğrendiğimde, dünyam başıma yıkılmıştı.
Birbuçuk yıl gibi uzun bir ilişkiden sonra muhteşem bir düğünle dünya evine girdigimi düşünürken...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bölüm Şarkısı BAHADIR SAĞLAM'dan KÖRDÜĞÜM⬆" "Bölüm sonunda şarkıyı mutlaka dinleyiniz."
*
Nihayet sabah olmuş, karanlık yerini aydınlığa bırakmıştı. Yeni bir gün yepyeni umutlarla üzerimize doğmuştu. Ne kadar uğraşsamda bütün gece gözlerime bir gram bile uyku girmemişti. Heyecandan bir o yana bir bu yana dönüp durmuştum. Evet sabah olmuştu ama hala vakit çok erkendi. Zaman bir türlü geçmek bilmediğinden, parmağımdaki yüzüğe bakıp, tatlı hayaller kuruyordum bende. Az kalmıştı, özgürlüğüme kavuşmama ve hayallerimi gerçekleştırmeme artık çok az kalmıştı.
Kerem, evlilik konusunda çok kararlıydı. Bir hafta içinde evleneceğimizi söyleyip duruyordu. Bende biran önce evlenmek istiyordum ama bir hafta çok erken gibime geliyordu. Biraz dinlenip, üzerimizdeki stresi attıktan sonra evlenmek daha doğru geliyordu bana. Tabi bu fikrimi Kerem nasıl karşılayacaktı bilmiyorum? Şimdi evlilik planları yapıyorduk evet ama belkide bu planlamaları boşandıktan sonra yapmamız daha doğruydu. Hayırlısıyla şu günde üzerimizden bir geçseydi, rahat bir nefes alacaktım.
Sırt üstü uzanmış, uzun uzun yaşadıklarımı düşünüyordum. Evliliğimin ikinci gününde öğrendiğim korkunç gerçeği ve üzerime yıkılan hayallerimi... Bir film seridi gibi hepsi gözümde canlanıyordu...
Dünyayı etrafımda döndüren adamın, dünyayı başıma yıkacağını bilemezdim elbette. Hayallerimin altında ezilmiştim ben. Bir ölüden farksız olmuştum. Benim için herşey bitmişti. Bütün umudumu Mardin'de bırakıp, Şanlıurfa ya gelmiştim. Neyseki kaybettiklerimden fazlasını bulmuştum orda. Aklımın, mantığımın yetmediği çok şeyi!
Sonra o girmişti hayatima... Hayatım tamamen raydan çıkmışken o beni bulmuş ve yeni bir yol çizmişti bana. Yol engebelli olsada korkmadan elimden tutmuş ve benimle birlikte yürümüştü o yoldan. Bana aşkını vermişti, kalbini sevgisini.. O yüzden o yol kutsaldı. Baş eğmek, teslim olmak, kabullenmek yoktu. Direnmek, ayakta kalmak ve ölümüne savaşmak vardı. O nedenle bugün cok önemli bir gündü. Çünkü bugün savaşımızın son günü olacaktı.
Bütün yaşadıklarım bir bir gözlerimin önünden geçip gitmişti. Son aylarda o kadar çok şey yaşamıştım ki, yaşadıklarıma ben bile şaşıyordum. Yaşadıklarıma rağmen hala ayaktaydım ve garip bir şekilde de hala gülebiliyordum.Kerem'den önce ağlamadığım tek bir günüm bile yoktu ama şimdi sadece mutluluktan ağlıyordum. Ve bu tamamen Kerem'in başarısıydı, beni hayata o bağlamıştı.
Yüzüğüme bakıp derin derin iç çektim. Zaman bugün bana oyun oynuyor gibiydi. Birtürlü zaman geçmiyor ve zaman geçmedikçe de ben strese giriyor, geriliyordum. İçimde adını koyamadığım bir his vardı. Heycan mı desem, yoksa huzursuzluk muydu bilemiyorum?
