Hayatımın en büyük şokunu evliliğimin ikinci gününde yaşadım.!
Evlendiğim adamın evli ve ikide çocuğu olduğunu öğrendiğimde, dünyam başıma yıkılmıştı.
Birbuçuk yıl gibi uzun bir ilişkiden sonra muhteşem bir düğünle dünya evine girdigimi düşünürken...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
"Bölüm Şarkısı KALBEN'den HAYDİ SÖYLE⬆"
*
Bazen çok seversin.. Herhangi bir neden aramadan, sadece seversin. Bende sevmiştim ve sevmeyede devam ediyordum. Arsızdı gönlüm. Her dafasında zararlı çıksamda sevmekten vazgeçmiyordum. Kırılıyordum, yanıyordum, yıkılıyordum, ölüyordum ama yinede seviyordum. Hiçbir şey beni onu sevmekten alıkoyamıyordu. "Bu sefer bitti" diyordum ama bitmiyordu. Ben "bitti" dedikçe her dafasında yeniden başlıyordu. Hemde daha şiddetli ve daha ihtirasla. Hadi ben arsızdım vazgeçmiyordum, ya o neden vazgeçmiyordu? Benim yüzümden mesleğinden olmuş, ölümden dönmüş, ailesiyle arası açılmış, yetmemiş birde hapse düşmüştü. Ben ona zarardan başka birşey vermemişken, neden hala peşimden geliyordu, neden? Neydi bu ısrar, bu uğraş!
Doğru görüyordum... Adım adım bana yaklaşan kişi Kerem'di. Gözlerimi ondan alamıyor, aynı zamanda da attığı her adımda soğuk terler döküyordum. O bana yaklaştıkça ben küçülüp yok olmak istiyordum. Bunca zaman sonra onu görmek, görmemekten çok daha acı vericiydi.
Kerem otomobile yaklaştığında, kalp atışlarımın dışardan duyulduğuna emindim. Gözlerim kamaşıyor, boğazım kuruyordu. Ne ağlayabiliyor, nede gülebiliyordum. Tamamıyla bir duygu karmaşası yaşıyordum.
Kerem otomobilin kapısını açıp direksiyona geçtiğinde, bayılmamak için büyük bir savaş veriyordum. Aylar sonra bir metre uzağımdaydı ve bu çok acı vericiydi.
Kerem sessizce beni izliyordu ama gözleri çığlık çığlığa bağırıyordu. "Özledim" diyordu gözleri, "seviyorum çok seviyorum" diye naralar atıyordu suskun dudakları. Öyle bir bakıyordu ki, yakıp kül ediyordu beni. Bende konuşuyordum içimden. "Çektiğim her şey bir bakışına feda olsun" diyordum. "Sen bana böyle bak diye, bir o kadarını daha çekmeye razıyım." diyordum. İçimden konuşuyordum, çünkü dudaklarımı kıpırdatacak takatim yoktu. Kerem'in bakışları beni benden almış, kolumu kanadımı kırmıştı.
Yüzünün her santimini izliyordum. Kahverengi gözleri insana şiirler yazdıracak kadar anlamlı bakıyordu. Dudaklı yine kurumuş ve gül kurusu rengini almıştı. Teni hafiften kararmış, göz altları uykusuz olduğunu apaçık ortaya sermişti. En dikkatimi çeken şeyse, sol gözünün altındaki izdi. Sanki çizilmiş, kabuk tutmuş ve kabuğu kalktıktan sonra da, izi kalmıştı. Ne olmuştu acaba, kavga mı etmişti, canı acımış mıydı? Onun canı acıdımı, benim canım daha çok acıyordu.
Özlem kokan sessizliğimiz devam ederken, Kerem yutkunup dudaklarını araladı.
"Elçin, iyi misin?" diye sordu, gözlerimin içine bakarken. Sesini, sesini duymayı çok özlemiştim.
Gülümsedim. Aylar sonra gerçekten içimden gelerek gülümsedim. İyi değildim ama o 'iyi misin?' diye sormuştu ya, ben çok iyi olmuştum.
