Hayatımın en büyük şokunu evliliğimin ikinci gününde yaşadım.!
Evlendiğim adamın evli ve ikide çocuğu olduğunu öğrendiğimde, dünyam başıma yıkılmıştı.
Birbuçuk yıl gibi uzun bir ilişkiden sonra muhteşem bir düğünle dünya evine girdigimi düşünürken...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bölüm Şarkısı KOLPA'dan SON NEFESİM⬆"
*
Bazen bütün umutlarının avuçlarının içinden kayıp gittiğini düşünürsün. Ölen umutlarının arkasından sende ölmek istersin ama ölüm bile kısmet olmaz bazen. Sonra gözlerini bir açarsın ve birde bakarsınki herşey hala yerli yerinde. Can bedenden çıkmamış, korkulan olmamıştır. O an ellerini açar ve en içten halinle Allah a binlerce kez şükredersin. Şu anda benim yaptığım gibi. Bende şimdi ellerimi açmış Rabbime şükrediyordum. Onları benden almadığı için. Bu acıyı yaşamama izin vermediği için...
Olmamıştı, dünyam başıma yıkıldı sanmıştım ama dünyam başıma yıkılmamıştı. Kıyametin gerçekten koptuğunu görmüştüm ama gördüğüm şey kıyametin sadece fragmanıydı. Bir anlığına gerçekten öldüğümü düşünmüştüm ama ölmemiştim, yaşıyordum. O yüzden ne kadar şükretsemde azdı.
O korkunç günü düşündükçe bedenim buz kesiyordu. O günün şiddetini hala içimde en ağır şekilde yaşıyordum. Biran gerçekten onları kaybettiğimi sanmıştım ama şükürler olsunki korkulan olmamıştı. Aklıma gelen şey başıma gelmemişti.
O gün herşey istediğimiz gibi olmuştu. Hakim bizi boşamış ve nihayet istediğimiz şeye ulaşmıştık. Çok mutluyduk ikimizde, taki Cengiz gelip herşeyi darmadağan edene kadar.. Belkide Cengiz o gün beni vuracaktı ama Kerem hızla önüme geçip, belindeki silahı çekmişti. Ne büyük tesaadüfki ikiside aynı anda tetiğe basmış ve ikiside göğsünden vurulmuştu. Sonucun böyle olacağını bilseydim ölsemde açmazdım o boşanma davasını ama insan ilerde ne yaşayacağını bilemiyor maalesef. Kader karşısında ellerimiz kollarımız bağlı çünkü.
İkiside kanlar içinde yere yığıldığında kendimi kaybetmiştim. Dakikalarca çığlık çığlığa ağladıktan sonra gözlerimin önü kararmış ve bayılmıştım. O andan sonrasını hatırlamyordum. Nasıl hastaneye geldiğimizi, kaç saat baygın kaldığımı...
Gözlerimi bir hastane odasında açtığımda, başımda eski bir tanıdık yüz vardı. Büyümüş, olgunlaşmış olsada ilk görüşte tanımıştım onu. O dört sene boyunca aynı yurtta birlikte kaldığımız arkadaşım Ece ydi. Üniversite sınavında hemşirelik kazanmıştı ve sanırım bu hastanede çalışıyordu. Fakat o an bunları düşünmüyordum tabiki. Aklımdaki tek şey Kerem ve Cengiz di. Onların yaşayıp yaşamadıklarıydı?
Kalkmaya yeltendiğimde Ece beni yeniden yatağa itmiş ve kalkmama engel olmuştu. Ben çığlık çığlığa bağırıp, Kerem'in ismini haykırırken Ece beni sakinleştirmek için büyük çaba sarfediyordu. Fakat sakinleşmek ne mümkündü. Onsuz bir gelecek düşünemediğim adamın yaşayıp yaşamadığını bilmiyordum daha?
Ben Ece'yle boğuşmaya devam ederken Ece'nin ağzından bir cümle fırlamıştı.
