Kopsun KIYAMET

özel bölüm "CENGİZ 1"

BU BÖLÜM KESİNLİKLE HİKAYEYE DAHİL DEĞİLDİR. İSTEK ÜZERİNE YAZILMIŞTIR VE CENGİZ İN AĞZINDAN ANLATILMAKTADIR.

Elçin in kaçtığı gün:

Kalemimi önümdeki dosyaya vurarak, kendimce ritim tutuyordum. Odamın kapısı iki kere tıklanmış ve ben 'gel' demeden kapı açılmıştı. Gelen kişi kardeşim Osman dı, her zamanki kapı çalışı..

"Elçin neden gelmedi?" diye sordum. Ona bakmıyordum ama Elçin in gelmediğini biliyordum. Ben onu kokusundan tanırdım. O koku beynime, kalbime, kısacası bütün ruhuma dağılmıştı. Üç metre öteden bile geldiğini anlardım.

"Elçin yenge geldi ya."

Duyduğum cümleyle başımı kaldırıp, Osman ın yüzüne odaklandım. Sersem herif umarım bir hata yapmamıştır.

"Sen ne dedin? diye sordum. Oturduğum sandalyeden kalkıp Osman a yaklaşmaya başladım.
Osman endişeleniyordu, ben ona yaklaştıkça korkuyordu.

"Sen ne dedin dedim, duymadın mı beni?"
Ben Osman'ın yüzüne bağırırken, ağır ağır başını kaldırıp, yüzüme baktı.

"Abi yarım saat önce birlikte geldik. Onu asansöre bindirip, asansör durana kadar bekledim. Sonrada bazı işlar vardı onları.."

"Kes sesini. Sana gözünü ondan ayırma demiştim. Nasıl böyle bir hata yaparsın. Yarım saat önce ha.."
Derin bir nefes alıp, saçlarımı geriye ittirdim.
"Sen ne zaman adam olacaksın. Daha bir kadına bile göz kulak olamıyorsun."

Umarım korktuğum başıma gelmemiştir, dedim içimden.

Bir hışımla odamın kapısını açıp, dışarı çıktım. Bütün çalışanların gözü bendeydi ve hepside alışıktı bu duruma.
Koridordaki herkes sesimi duyacak kadar yüksek sesle bağırmaya başladım.

"Son yarım saatte, karım Elçin i bu koridorda gören oldu mu?"

Herkesle tek tek gözgöze geldik ama kimseden ses çıkmadı. O herkesi benden daha iyi tanırdı, o burdaki herkesin arkadaşıydı.
Kimse "ben gördüm" demiyordu ve korktuğum başıma geliyordu. Benim Elçin im bunu yapmış olamazdı değil mi?
Beni bırakıp, gitmiş olamazdı?
O iki gündür herşeyi kabullenmiş gibi yapıyordu ve bende inanıyormuş gibi yapıyordum. Umarım böyle bir hata yapmamıştır.

"Osman." diye bağırdım. Osman hızla yanımda durdu.

"Hemen havaalanı ve otogara gidin ve bütün yolları tutun. Eğer Elçin i bulamazsan, ölümlerden ölüm beğen."

Osman birkaç kişiyi yanına alarak yola çıktı. Bende arabama atladığım gibi evin yolunu tuttum. İnşallah Elçin evdedir dedim içimden. Eğer beni bırakıp gitmişse yakarım bu şehri de, kendimi de.

Eve vardığımda ani fren yapıp, kapımı açtım. Kapıda duran adamlar birşeyler gevelerken, onları dinlemeden içeri girdim. Koşar adımlarla merdivenlerden çıkıp, odamıza geldim. Kapıyı acıp, içeriye baktım ama Elçin yoktu. Birkaç adım atıp odanın içine girdim, odanın soğuk havası nefesimi kesiyordu.

"Elçinnn.." diye bağırdım, avazım çıktığı kadar. Yüzükleri aynanın karşısında duruyordu.
Ben "bu yüzükler parmağından çıkmayacak" demiştim birkaç gün önce. Ama o beni dinlemeyip yüzükleri yine parmağından çıkarmıştı!

Gözlerimin önü kararırken, bir elimi duvara yasladım.
Sanırım o gitmişti, ben yapabileceğine inanmasamda o gitmişti..

Bir kıvılcım yandı kalbimde. Sanki benzin döküp, ateşe verdiler bedenimi. Elbise dolabına koşup, kapısını açtım. Herşey yerli yerindeydi.