Hayatımın en büyük şokunu evliliğimin ikinci gününde yaşadım.!
Evlendiğim adamın evli ve ikide çocuğu olduğunu öğrendiğimde, dünyam başıma yıkılmıştı.
Birbuçuk yıl gibi uzun bir ilişkiden sonra muhteşem bir düğünle dünya evine girdigimi düşünürken...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
Sinirlerimi bozan telefon sesi, zır zır kulaklarımda yankılanıyordu. En nefret ettiğim şey, sabahları telefon sesiyle uyanmaktı ve uzun zaman sonra yine bunu yaşıyordum. Her ne kadar uykum ağır bassada, telefon inadından vazgeçmiyordu. O yüzden ben inadımdan vazgeçip, zarzor gözlerimi araladım ve başımı yastığımdan kaldırdım. Pek arayanım olmadığından telefonumu biraz uzağa bırakmıştım, o yüzden yataktan çıkmam gerekiyordu. Yarı uyanık, yarı uykulu halimle yataktan çıkıp yürümeye başladım ve telefonumu elime aldım. Ekrana baktığımda, isim yoktu bir numara vardı ama uykulu olduğum için numaranın kime ait olduğunu kestiremiyordum.
Tam telefonu açacakken, telefon susmuş ve bende öfkeyle telefonu yatağa fırlatmıştım. Uykulu gözlerle yatağıma gelip uzandığımda, alay eder gibi tekrardan çalmaya başlamıştı telefonum. Neyseki bu sefer hemen yanımdaydı. Telefonumu kaldırıp, hemen aramayı cevapladım...
Tanıdık bir kadın sesi kulaklarıma dolduğunda, sesin kime ait olduğunu çıkaramıyordum. Başımı yastıktan kaldırıp, yatakta bağdaş kurdum ve bu sesin kime ait olduğunu anlamaya çalıştım.
"Elçin, ben Sibel tanımadın mı?"
Ben sesin kime ait olduğunu bulamadan, telefonun ucundaki kişi Sibel olduğunu söylemişti. Bunu duyduğumda içimde kısa bir endişe beliriverdi ama şaşkınlığım, endişemden daha ağır basmıştı.
"Şey.. Evet tanıdım." dedim titreyen sesimle. İstemeden de olsa yalan söylemiş oldum.
"Elçin nasılsın, merak ettim seni? " diye konuştu Sibel, naif sesiyle. O an onu ne kadar çok özledimi farkediyordum. Keşke başka türlü onunla yollarımız birleşmiş olsaydı, o zaman belki iki iyi dost olabilirdik. Ama Sibel halimi hatırımı sormak için aramış olamazdı. Peki ama sabahın köründe ne için arıyordu beni?
"Ben çok iyim, peki sen nasılsın? Çocukların iyi mi?"
Sesim titremişti ve elimde olmadan bir yumru oturmuştu boğazıma. Keşke gücüm olsaydı da onuda çekip kurtabilseydim Cengiz'in elinden ama o çocukları için acı çekmeyi seçmişti. O bir anneydi ve onun bu seçimine saygı duyuyordum.
"İyi olduğuna sevindim. Çok şükür bizler de iyiyiz."
