Heartless Husband

Jealous

I and Eko's routine are still the same. I can say na mas lalo kaming napapalapit sa isa't-isa. We act like a real couple, nasasanay narin ako sa kaniya. I can't feel akwardness whenever he do what couple does on me.

Hindi ko mapigilang balikan ang nakaraan at ipagkumpara ito dito.

Wayback, I don't have self-conscious when it comes on Rodleigh. I almost bend down my knees, No. I think I did.

Laughable isn't it?

To think that I was just a trifling and frivolous to him.

But now look how it changed a lot. Ako na itong nahihiya at parang teenager kung umasta. Kung ako siguro si Eko, iisipin kong hindi ako nakaranas magkaroon ng boyfriend, which is true.

Rodleigh is the only man of my dreams. Ni hindi ko inisip ang mga posibilidad na mangyayari, makasama lang siya. I can even endure all the pain just to be with him. Hindi ko inalintana ang lahat para lang sa kaniya, hinayaan kong manatili ang sakit dito sa puso ko. Because in the end of the day mahal ko parin siya.

Nakakalokong pagmamahal.

Not until this day come, siguro tuluyan na akong nagising. Pero ang mga anak ko pala ang kapalit sa pag aninag ng katotohanan.

I dreamed with all the pain around.. and then the day I finally woke up.. I'm still facing the pain.. this time it's true, not false, not fake. Lahat naman nang sakit na naramdaman ko ay totoo. Pero ang pinakamasakit sa lahat ay ang pagkawala ng mga anak ko. It is torture. Dahil para akong pinapatay nang paulit-ulit.

I felt the agony running down through my system. Binalot ako ng sobrang kalungkutan, pati narin ng pangungulila.

Walang paglalagyan ang lungkot na naramdaman ko noon. Hindi ko mawari kung anong klaseng sakit iyon.

"Hey, are you okay?" My senses went back when I feel someone tapping my shoulder. It's Grace, one of my co-workmates. She's.. uh with Princess I think?

"Uh, I'm fine. I'm sorry."

"Hmm 'kay. Anyways it's break time. Why are you still here?" I just shook my head.

"I have important things to do." I said akwardly. Hindi ko pa naman kasi sila ganon ka-close but I admire them for being kind and approachable. Ganon naman talaga ang mga tao sa ibang bansa.

Hindi naman sa nahihiya ako sa kanila. I'm just a little bit shock when they suddenly approach me.

"Uh, is that so? Okay. We're get going, Bye." I just smiled and wave at them.

I sighed deeply and sit down.

Sa lahat ng lugar dito ko pa talaga inalala yun? Napailing nalang ako at nag-umpisang iligpit ang mga gamit. Pagkatapos ay pinatay ang computer.

Kinuha ko ang bag ko at isinukbit sa balikat. Lumabas ako ng room at dumiretso sa powder room. Hindi ko alam kung bakit dito ako tumungo. May nagtutulak sa aking mag-retouch. Weird. I'm getting crazier I think. What's next? Baka tuluyan na akong mabaliw sa mga sumunod na araw.

Eko is the reason why, kidding!

Inilagay ko ang bag ko sa gilid ng sink at nag-umpisang mag-retouch. I just comb my hair, put some powder and then lipstick. I'm done!

I stared at my reflection. I changed. I look more matured than before. Hindi ko maalalang nag-aayos ako noon para kay Rod. Ngayon lang at para iyon kay Eko.

My face heated up on that thoughts. Is this me for real? Halos guluhin ko ang inayos na buhok dahil sa naisip! Mababaliw na talaga yata ako!

This is silly idea! Ni hindi ko makilala ang sarili ko sa mga pinanggagawa ko!

Huminga ako ng malalim bago hinablot ang bag sa gilid ng sink. So what's the matter? Hindi lang naman ako ang nagre-retouch.

Binagalan ko ang paglalakad papuntang elevator. He shouldn't know that i'm tensed. Baka pagtawanan a ako non pag nagkataon, gawd! Ang dami ko ng nagawang kahihiyan sa kaniya! Sa harap niya!

Nang makarating ako sa harap ng elevator ay nagdalawang isip pa ako kung pipinduntin ko o hindi. In the end I get inside and press the button up to his floor and then I sighed. How ridiculous of me! Ako lang din ang nagbibigay ng walang kwentang pag-iisip sa sarili ko tapos ako rin ang mamomroblema!

Inayos ko ang sarili ko nang magbukas ang elevator. Nasa tamang palapag na ako.

I walk like nothing happened inside the powder room, gawd! Ayoko din namang malaman niya ang iniisip ko isa iyong kahibangan! I feel like insecure earlier! Hindi ko maisip kong paano iyon sumagi sa utak ko!

When I reached his office I can feel my heart beating so loud! Damn! What is this for?

"Ms. Guiverra, Sir Enzo is waiting you inside." Tinanguan ko lang siya bago pumasok sa office ni Eko.

Napangiwi ako sa lamig na sumalubong sa akin. Kung kaya't niyakap ko ang sarili.

"Hi!" I greeted him with smile.

"Hmm yeah, hi! Are you cold?" Tumango ako.

"Okay, I think my girl needs a hug. A tight one." Lumapit siya sa akin at sinikop ang dalawang kamay bago niyakap.

I feel better, can I stay here forever?

"Feel better?" He kissed my forehead, my forever favorite gesture of him. I feel special and respected.

"Super, thank you!"

"Anything for mi lady, so anyways where do you want us to take a lunch?" He sniffs on my hair.

"It's up to you. Okay lang sa akin kahit saan." I smiled genuinely.

"Okay then, let's go. I'm hungry, what took you so long?" Ramdam ko ang panunuya sa tono ng pananalita niya! Alam kong may ideya na siya, damn this man! Hindi ko alam kung anong palusot ang gagawin ko dahil pakiramdam ko, nalunok ko na ang dila ko!

"Uh, may importante lang akong ginawa." Pagdadahilan ko, sana hindi pumalya!

"Is it important than me?" Natigilan ako sa tinuran niya. Agad na sumilay ang ngisi sa aking labi, my turn!

"Mr. Keirko Enxon is jealous in something hmm?" I said mockingly, teasing him.

"What if I said.. Yes?" He grin.

Hinampas ko ang braso niya, ako ang nang-aasar pero bakit ako ang naapektuhan? Damn those killer smile!

(A/N: Short update, HAHA I'm inspired! Because, Queen Jonaxx noticed me. Awert! Hahah so yun lang just shari'n though.

VOMMENTS here is highly appreciated!💖)