Heartless Husband

Stay

He's dying...

He's dying...

He's dying...

My whole world stopped... my body were shaking, my lips is trembling, lump formed inside my throat.. tears began to fall as my heart dispersed.

I feel like i was pulled in the past, which wanted me to scream out loud because of too much pain yet i can't move nor even lift my feet up. The feeling that your feet got pinned and you swallowed your tongue.

Hindi kayang i-absorb ng utak ko ang narinig na rebelasyon. Gusto kong maglabas ng kung ano mang emosyon ngunit hindi ko alam kung papaano ko iyon gagawin. I don't know where and who to lean on, kung mayroon man ay hindi ko rin alam kung paano iyon isasagawa.

I can't clearly see what's around me because of the tears that keeps on falling through my cheeks. My chest is tightening that i can't barely breath.

Sa pangyayaring iyon ay hindi ko alam kong paano ko nasabi sa kanila ang nangyari, i can't even remember who dragged me out of there at kung paano natapos iyong party ni Keisxia na wala ang presensiya ko doon.

This day is totally a mussed!

Hindi ko alam kong saang hospital kami pupunta, nanatili akong tahimik at tulala sa loob ng sasakyan habang walang humpay sa pagtulo ang mga luha ko. I can't stop it! Tanging kalagayan lang ni Eko ang nasa loob ng isip ko.

Pamilyar ang daan na tinatahak ng sasakyan hanggang sa huminto ito sa tapat ng hospital, which is the parking lot. Pakiramdam ko ay nanumbalik lahat sa akin iyong mga pinag-daanan ko noon.

Dito ulit ako dinala, i can see myself wayback the moment they brought me here, the moment i fought the pain for able to survive and saved my babies, but it just sad to think that i lose two of them.

Naghalo-halo na ang sakit ng nakaraan at ngayon ngunit patuloy parin sa pagtibok ang puso ko, paano niya nakakaya ang lahat ng ito? Despite of all the pain, it is still functioning. Wishing that my body  will do the same and my mind not to explode out of so much devastations and frustrations.

I self-composed before stepping in. I'm having a hard time in walking, my feet were heavy to elevate. Parang may kung anong mabigat na bagay ang pumipigil sa paa ko para makapag-lakad. Nag-aalala ako at kinakabahan ngunit mas nangingibabaw sa akin ang takot. Takot na mangyari ulit ang nangyari noon.

"Excuse me, nurse."

"Yes, Ma'am?"

"Keirko Exon Hamilton, room number please?" May tiningnan siya doon sa malaking notebook at agad na bumaling sa akin.

"Room 407, ma'am. Diretsuhin nyo lang po iyang hallway."

"Thank you."

I forced myself to walk straightly. I have to act strong, i needed to be stout for him! Hindi ako pwedeng maging mahina sa harapan niya. He'll gone through this, we'll gone through this, i know! May awa ang Diyos.

Nang makarating sa tapat ng pintuan ay huminga ako ng malalim bago maingat na pinihit pabukas ang doorknob.

And then there i saw his parents whimpering. Iyong lakas na inipon ko kanina ay biglang nawala, unti unting nanghina ang mga tuhod ko sa nakita.

"Hija.." No words came out from my mouth. Sunod sunod na pag-iling ang ginawa ko. Hindi makapaniwala sa nakita. Halos hindi pa mag ta-tatlong araw bago siya umalis ngunit ang laki agad ng ibinawas ng timbang niya!

Umatras ako sa may pintuan nang sa ganon ay may makapitan habang patuloy parin sa pag-iling, ngunit sa pagkakataong ito ay mahina at wala ng lakas pa.