Heartless Husband

Responsibilities

I left with a doleful heart. Feeling excruciating pain until the sun came up, its light that reflects through window greeted me. Ang pagsilip ng araw ay para bang sinasabing 'panibagong araw nanaman, panibagong buhay.' Pero ang pakiramdam ko ay nandoon padin, naiwan sa kahapon.

Alam kong hindi ko agad iyon matatanggap sa maikling panahon lamang. It takes time, ika nga. I won't pressure myself nor set a limit. Na sa pagdating ng araw na iyon ay sasabihin kong 'I already accepted it, i moved on.' Which is not. I will only fooled myself if i do that.

Gutay-gutay na nga ang puso ko, lolokohin ko pa ang sarili ko? That's horrible.

After everything that happened, i am still very much thankful to those people who did not left on my side. That they've became my strength every morning i get up, sila ang nagsilbing mga paa ko para makatayo at likod na masasandalan sa oras na manghina ako o matutumba.

I'm being encumber towards them, I know. As long as i don't want to become one, i can't! I don't know how to lift up myself, hindi ko rin alam kung papaano isagawa ang mga hakbang. I can't suppress my emotions! I really can't.

Ni kahit ilang segundo lang ay hindi siya nawala sa isip ko.

Some of them told me that i needed to keep his things away from me or better throw it nor burn it out, lalo na iyong mga bagay kung saan mabilis ko siyang maalala, but i refused it. Hindi doon ang basehan ng pagmomove-on. Because i think even if i discard it all and left with nothing, it'll be still useless if the time isn't ready to come yet for me to finally accept it. I just let them threw his clothes, dahil iyon naman talaga ang dapat. I'll keep his remaining things whatever happens. Even if it hurts, i'll risk.

Anim na buwan na ang lumipas simula ng mawala siya sa amin. Walang araw na hindi ako nangulila't hinanap ang presensiya niya. Iyong amoy niyang nakakapit sa unan at kung saan mang parte ng silid ay unti unti ng nawawala. Dahil wala akong ginawa kundi hagkan ang mga iyon. Nothing is permanent in this world, except change ika nga. Dahil sa bawat pag patak ng oras ay maraming nagbabago, nababago at patuloy na binabago ang mundo. But then, it's still on your shoulder which one you're going to choose though.

If you let this world change you, or you let yourself change the world. Huwag tayong maki-ayon sa maling takbo ng mundo. We have to choose the right path and walk straightly. Some of us were against how world works by now, we're against on how it flows and how it pass. But those are not enough reason for us to become hopeless. Kailangan pa rin nating manalig at manampalataya, na sa pagdating ng araw ay makakamit natin iyong tinatawag na kapayapaan.

Dahan dahan kong inikot ang swivel chair paharap sa nakabukas na bintana ng opisina ko. I don't usually use aircon, mas gusto ko iyong presko at sariwang hangin na nagmumula sa labas, plus its view that give me chills. Ang mga naglalakihang puno ay sumasayaw dulot ng hangin na nagmula sa dagat. This is one of my favorite places so far. Gustong gusto iyong mga ganito.

Kaharap iyong magandang tanawin, ngunit hindi iyon sapat para mabaling doon ang buong atensiyon ko. Lumipad iyong paningin ko at dumapo sa picture frame niyang nasa taas ng lamesa ko. As usual, ganito lang naman ang routine ko dito. If i feel contented seeing what's on outside, maaalala ko siya.

Masakit, oo. Pero hindi na gaya ng dati.

Pinagkatitigan ko ng matiim iyong larawan niya. Through his genuine smile that he always wear, who will know that he is sick and about to die? That sufferings were hidden behind those beautiful smiles?

Inabot ko iyong picture frame niya at ipinalandas ang mga daliri sa may bandang mukha niya.

Longing started to build up in my system.